ΕΝΗΜΕΡΩΤΙΚΟ ΔΕΛΤΙΟ τχ16 (έκτακτο)

	ΕΝΗΜΕΡΩΤΙΚΟ  ΔΕΛΤΙΟ ΤΗΣ ΝΟΜΑΡΧΙΑΚΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΛΑΡΙΣΑΣ                    (τχ 16    15/2/2012)
ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ - Λάρισα  Κουμουνδούρου 11 -  τηλ. 2410 533 584  - demarlarissa@gmail.com

►  ►  Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΠΡΟΤΕΙΝΕΙ…

Η Ν.Ε. Λάρισας της Δημοκρατικής Αριστεράς διοργάνωσε πολιτική εκδήλωση την Τετάρτη 15 Φεβρουαρίου στις 7:30 το βράδυ στην αίθουσα του ξενοδοχείου ‘’Διόνυσος’’ με γενικό θέμα:  ΄΄ Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΠΡΟΤΕΙΝΕΙ… Ομιλητές ήταν οι: Κώστας Τσαντίλης, Αντώνης Σούρμπης και  Θανάσης Ζαχαρόπουλος. Η εκδήλωση είχε μεγάλη επιτυχία και επειδή από πολλούς ζητήθηκε να έχουν και τα κείμενα των εισηγήσεων ανταποκρινόμαστε στην επιθυμία με την αποστολή του έκτακτου τεύχους που περιλαμβάνει μόνο τα συγκεκριμένα κείμενα.

►  Κώστας Τσαντίλης :                                        ΤΙ  ΕΙΝΑΙ  Η  ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ  ΑΡΙΣΤΕΡΑ;

Εδώ και καιρό ζούμε την απαξίωση και την κατάρρευση της χώρας μας και παράλληλα ζούμε ως φυσικό επακόλουθο την αποσάθρωση και την κατάρρευση του πολιτικού συστήματος, έτσι όπως αυτό οικοδομήθηκε στα χρόνια της μεταπολίτευσης, μ’ αυτά τα κόμματα εξουσίας, μ’ αυτή τη διοίκηση, μ’ αυτόν το συνδικαλισμό μ’ αυτή την αυτοδιοίκηση, μ’ αυτά τα πανεπιστήμια μ’ αυτή τη δικαιοσύνη, μ’ αυτούς τους θεσμούς, μ’ αυτούς τους πολιτικούς.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η κατάσταση που βιώνουμε είναι δημιούργημα μιας συγκεκριμένης πολιτικής τάξης την οποία κυρίως εξέθρεψαν και επέβαλαν τα κόμματα που κυβέρνησαν τη χώρα όλα αυτά τα χρόνια. Αυτή η πολιτική τάξη στάθηκε παντελώς ανίκανη να δημιουργήσει μια στέρεα παραγωγική βάση, η οποία αφετέρου θα μπορούσε σε κάποιο βαθμό να απορροφήσει τους κραδασμούς που έφερνε η παγκοσμιοποίηση, η άγρια έλευση των αγορών και η κάθε τρόπο κερδοφορία του κεφαλαίου.

Αυτή όμως η πολιτική τάξη ακολούθησε άλλους δρόμους. Ευνόησε τη δημιουργία ενός μοντέλου ανάπτυξης στο οποίο κυριάρχησε η μαγκιά η κλεψιά, ο λαϊκισμός και η ιδιοτέλεια.

Στηρίχθηκε στον υψηλό δανεισμό, στη γιγάντωση της παραοικονομίας, έστησε ένα πρωτοφανές πάρτυ προσλήψεων, σιγοντάρισε τις φούσκες του χρηματιστηρίου, τις μίζες στις προμήθειες την κακή διαχείριση του δημόσιου χρήματος, απαξίωσε τον παραγωγικό ιστό της χώρας.

Σήμερα αυτό το πολιτικό σύστημα κλείνει τον κύκλο με τρόπο τραγικό για την πατρίδα. Αφήνει δυσβάσταχτα χρέη, ελλειμματική παραγωγή, υστερήσεις σε όλα τα επίπεδα, τεράστιο ποσοστό ανεργίας και υποαπασχόλησης. Συγχρόνως αφήνει εμάς τους πολίτες βυθισμένους στην απόγνωση, στην κατάθλιψη και στις τύψεις μας-γιατί ηττηθήκαμε και πολλές φορές αφεθήκαμε να ηττηθούμε με τα χέρια κάτω-αυτό ας το ομολογήσουμε.

Τώρα έχουμε υποχρέωση απέναντι στον εαυτό μας και απέναντι στα παιδιά μας να ξεπεράσουμε την απόγνωση, την κατάθλιψη, τις τύψεις και να προχωρήσουμε—αυτή τη φορά όμως χωρίς θεούς, σωτήρες, καθοδηγητές και ανεπαρκείς αρχηγούς.

       Οφείλουμε καταρχάς να τελειώσουμε με όλους αυτούς που χωρίς αιδώ και φιλότιμο προπαγάνδιζαν μια ευημερία που αποδείχθηκε όχι μόνο πλαστή, αλλά απολύτως καταστροφική και ενώ από χρόνια γνώριζαν ότι «ο βασιλιάς ήταν γυμνός» για λόγους καθαρά ιδιοτελείς καλλιεργούσαν το μύθο της «ισχυράς οικονομίας» και της «ισχυρής Ελλάδας», με τους οποίους μύθους είχαμε και εμείς συνηθίσει και – κακά τα ψέματα – μας άρεζε και εμάς έτσι με μύθους να πορευόμαστε.

     Οφείλουμε να τελειώσουμε, επιτέλους, με το ξύλινο πολιτικό λόγο, τα «ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα», το λαϊκισμό, το πελατειακό σύστημα, την πολιτική ως επικοινωνιακό σόου, ως γκλαμουριά και ως άσκηση κομματικού πινκ-πονγκ.

    Οφείλουμε να ανακαλύψουμε  ξανά την πολιτική, την πολιτική ως διαδικασία επίλυσης των προβλημάτων που γεννά η κοινωνική συμβίωση και ως συγκρότηση της οικονομικής, κοινωνικής και πολιτικής ζωής μας.

    Είναι αυτός ο λόγος που ο χώρος της « Δημοκρατικής Αριστεράς» προσπαθεί αυτή την εποχή μέσα σ’ αυτό το τοπίο των πολλαπλών αδιεξόδων να προσδιορίσει την ταυτότητά της, τις συντεταγμένες της και να παρουσιάσει τα βασικά της χαρακτηριστικά με τα οποία σκοπεύει να πορευτεί.

Το πρώτο χαρακτηριστικό: Η ΔΗΜΑΡ είναι κόμμα του δημοκρατικού φάσματος.

Χρειάζεται αυτό να το επικαλεσθούμε; Δεν θεωρείται αυτονόητο; Σαφώς και είναι αυτονόητο, αλλά το αναφέρω για να επισημάνω δύο σημεία.

1. Το πρώτο σημείο είναι ότι στη μεγάλη κρίση που διέρχεται σήμερα η Ευρώπη και η Ελλάδα είναι σίγουρο ότι θα υπάρξουν  πολιτικές εκφράσεις, ένθεν και ένθεν του πολιτικού φάσματος που θα φλερτάρουν ανοιχτά σε επιλογές και δράσεις εκτός του φάσματος της δημοκρατίας. Άλλωστε ας μη το ξεχνάμε ότι αυτό συνέβη πάντοτε σε περιόδους μεγάλης κρίσης. Τα προχθεσινά γεγονότα της Αθήνας ίσως αποτελούν μια πρόγευση αυτών που κάποιοι επιθυμούν. Η ΔΗΜΑΡ υπερασπίζεται σαφώς το δημοκρατικό δρόμο γιατί ξέρει πολύ καλά ότι στο τέρμα των άλλων δρόμων καραδοκεί ο αυταρχισμός και ο ολοκληρωτισμός.

2. Το δεύτερο σημείο είναι ότι στην Ελλάδα υπάρχει ένα τεράστιο έλλειμμα στο θεσμικό επίπεδο, δηλ. οι θεσμοί δεν λειτουργούν, δεν είναι καθόλου αποτελεσματικοί, διαπλέκονται σφόδρα και ελάχιστες προσπάθειες έγιναν για να καλυφθεί αυτό το έλλειμμα. Η Δημοκρατία μας είναι ανάπηρη – μπορεί η δικαιοσύνη να είναι η πιο κραυγαλέα περίπτωση, αλλά υπάρχουν και πολλές άλλες περιπτώσεις που χρειάζονται εντελώς ριζοσπαστικές μεταρρυθμίσεις και ρήξεις και εδώ υπάρχει και πρέπει να ανοίξει ένα πολύ μεγάλο θέμα.

Το δεύτερο χαρακτηριστικό: Η ΔΗΜΑΡ είναι κόμμα της αριστεράς.

Τι σημαίνει όμως σήμερα αριστερά, μετά την κατάρρευση του υπαρκτού-ουσιαστικά ανύπαρκτου – σοσιαλισμού και την ολίσθηση της σοσιαλδημοκρατίας σε νεοφιλελεύθερες επιλογές; Και ακόμα, τι σημαίνει αριστερά στην ηλεκτρονική εποχή, στην εποχή της παγκοσμιοποίησης, της κυριαρχίας των αγορών με τις φούσκες και τα κάθε είδους παράγωγα και την απαξίωση της πραγματικής παραγωγής;

       Θα έλεγα πολύ απλά ότι σήμερα η αριστερά δεν μπορεί παρά να είναι ένας κώδικας αξιών ελευθερίας, ισότητας, δικαιοσύνης, αλληλεγγύης, δημόσιου συμφέροντος, αυτή που υπερασπίζεται τα θύματα της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης. Σ’ αυτόν τον κώδικα αξιών ανήκει η ΔΗΜΑΡ και μ’ αυτόν τον κώδικα θα πορευτεί.

     Αντιλαμβάνεσθε ότι δεν αναφέρομαι καθόλου στην αριστερά του υπαρκτού σοσιαλισμού και του οικονομικού κολεκτιβισμού. Αναφέρομαι στην αριστερά που αποδέχεται τη λειτουργία της αγοράς, αλλά αντιμάχεται την ανεξέλεγκτη λειτουργία της και μετατρέπει τον άνθρωπο σε εμπόρευμα. Αναφέρομαι στην αριστερά των κοινωνικών κινημάτων, σ’ αυτή που αναδεικνύει τον άνθρωπο σε υποκείμενο της ιστορίας, σ’ αυτή που έχει αποφασίσει να μιλήσει πια σε εθνικό και όχι αποκλειστικά σε συντεχνιακό επίπεδο.

    Και κάτι ακόμα. Η ΔΗΜΑΡ δεν εξαντλεί το ενδιαφέρον της αποκλειστικά στη δικαιότερη διανομή των εισοδημάτων, κατά το κλασσικό πρότυπο των αριστερών κομμάτων, αλλά την απασχολεί πολύ το πώς θα παραχθεί πλούτος, χωρίς βέβαια να απαξιωθούν τα δικαιώματα των εργαζομένων, χωρίς να λεηλατηθεί το περιβάλλον και χωρίς να υποθηκευτεί το μέλλον των επόμενων γενεών.

   Γι’ αυτό σε μια δεύτερη συνάντηση που προγραμματίζεται σε σύντομο χρονικό διάστημα, θα παρουσιαστεί το μοντέλο ανάπτυξης που προτείνει η ΔΗΜΑΡ και θα αναφέρεται στην παραγωγική διαδικασία, την αγροτική πολιτική, τη μεταποίηση και τη φορολογική πολιτική που πρέπει να ακολουθηθεί.

Το τρίτο χαρακτηριστικό: Η ΔΗΜΑΡ είναι κόμμα μεταρρυθμίσεων.

Η ΔΗΜΑΡ δεν πιστεύει καθόλου σ’ εκείνον τον παλιό μύθο με τον οποίο κάποιοι γαλουχήθηκαν «ότι μια μέρα που ο ήλιος θα λάμπει, το Αβρόρα θα κτυπήσει τα χειμερινά ανάκτορα, ο λαός θα ορμήσει, θα τα καταλάβει και όλα πια θα αλλάξουν.

Η ΔΗΜΑΡ είναι μακριά, πολύ μακριά από τέτοιες απλοϊκότητες. Το αναφέρω όμως γιατί βλέπω τον τελευταίο καιρό κάποιοι να φλερτάρουν με τέτοιους μύθους.

Η ΔΗΜΑΡ εμμένει στο δρόμο των συνεχών και στοχευμένων μεταρρυθμίσεων, μεταρρυθμίσεις που στα χρόνια της μεταπολίτευσης δεν έγιναν ή έγιναν λάθος και αυτός είναι ένας από τους πιο σοβαρούς λόγους που φθάσαμε εδώ. Και θέλω να θυμίσω – έστω και για λόγους παιδαγωγικούς- με πόση εχθρότητα αντιμετωπίσθηκαν άνθρωποι που προσπάθησαν να προχωρήσουν κάποιες μεταρρυθμίσεις και πόσο λοιδωρήθηκαν. Μεταρρύθμιση λοιπόν-μεγάλης γκάμας- σ’ αυτό το ανεπαρκές και χλιδάτο πολιτικό σύστημα, μεταρρύθμιση στη δημόσια διοίκηση, στην αυτοδιοίκηση, στην παιδεία, στην περίθαλψη, στην κοινωνική πολιτική, παντού.

Το τέταρτο χαρακτηριστικό: Η ΔΗΜΑΡ είναι κόμμα της οικολογίας και της βιώσιμης ή αειφόρου ανάπτυξης.

Να ξεκαθαρίσω κάτι για να αποφύγουμε τις παρεξηγήσεις. Δεν είναι στις προθέσεις της ΔΗΜΑΡ να μασκαρευτεί και να το παίξει πράσινη (σύνηθες φαινόμενο στις μέρες μας) και μάλιστα για λόγους ψηφοθηρικούς. Ούτε είναι στις προθέσεις της να αναδείξει μια οικολογική προβληματική, η οποία να μην έχει κοινωνικές ρίζες και η οποία θα εξαντλείται σ’ ένα σεβαστό μεν, αλλά αναποτελεσματικό ακτιβισμό. Μια εγγύηση γι’ αυτό είναι ότι στη ΔΗΜΑΡ βρίσκονται αρκετοί από εκείνους που πρωταγωνίστησαν στην περιβαλλοντική αφύπνιση και την ανάδειξη της οικολογικής προβληματικής ακόμα από τη δεκαετία του ΄80. Και σήμερα, που η πρώτη αναγκαιότητα για τη χώρα είναι η εκπόνηση ενός μοντέλου ανάπτυξης ακριβώς στον αντίποδα αυτού του ευκαιριακού και ιδιόμορφου που ακολούθησε μέχρι τώρα, η βιώσιμη ή αειφόρος ανάπτυξη αποτελεί τον κυριότερο πυλώνα της.

Όταν μιλάμε για αειφόρο ανάπτυξη εννοούμε εκείνον τον απαραίτητο συμβιβασμό που πρέπει να γίνει ανάμεσα στην ανάγκη να υπάρξει οικονομική ανάπτυξη και στην ανάγκη να προστατεύσουμε το περιβάλλον και τα δικαιώματα των μελλοντικών γενεών τα οποία αμφότερα έχουμε απαξιώσει και λεηλατήσει με τρόπο οικτρό.

Το πέμπτο χαρακτηριστικό: Η ΔΗΜΑΡ είναι κόμμα της ευρωπαϊκής προοπτικής.

Η ΔΗΜΑΡ θεωρεί ότι η θέση της Ελλάδας είναι στην Ευρώπη. Ο μοναχικός δρόμος που κάποιοι προτείνουν εκμεταλλευόμενοι τις σημερινές δυσμενείς συγκυρίες οδηγεί αναπότρεπτα στο περιθώριο.

Σήμερα όλοι οι λαοί ενδιαφέρονται να ενταχθούν σε μεγαλύτερες ενότητες προκειμένου να διαφυλάξουν τα εθνικά τους δικαιώματα και να εξασφαλίσουν τις οικονομικές και αναπτυξιακές δυνατότητες τους. Και ανάμεσα σ’ αυτούς  είναι και οι λαοί της Ευρώπης που ακόμα δεν έχουν ενταχθεί στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Αυτό όμως δεν πρέπει να μας εμποδίσει να δούμε με πόσο λαθεμένο τρόπο  διαχειριστήκαμε τις σχέσεις μας  με την Ευρώπη, αλλά και πως η Ευρώπη δεν μπόρεσε να ανταποκριθεί στις προσδοκίες των πολιτών της. Για πολλά χρόνια εμείς οι Έλληνες βλέπαμε την Ευρώπη – και το πολιτικό σύστημα σιγοντάριζε προς αυτή την κατεύθυνση – αποκλειστικά ως τροφοδότη επιδοτήσεων, προγραμμάτων και πακέτων. Και επειδή έτσι τα βλέπαμε, μ’ αυτή τη νοοτροπία και τα διαχειριστήκαμε. Πάντα μιλούσαμε για απορρόφηση και ποτέ για αξιοποίηση. Πολλές φορές τέθηκαν προτεραιότητες που δεν ανταποκρίνονταν σε ουσιαστικές ανάγκες, ποτέ δεν ενδιαφερθήκαμε να μεταγγίσουμε τεχνογνωσία και ποτέ δεν καταπολεμήσαμε τη διαφθορά που όλα αυτά τα χρόνια γιγαντώθηκε. Σήμερα όλα αυτά τα βρίσκουμε μπροστά μας.

Από την άλλη μεριά η Ευρώπη με αιχμή τις χώρες του Βορρά και κυρίως τη Γερμανία βρίσκεται δέσμια μιας νεοφιλελεύθερης λογικής και εμπορευματοποιεί τα πάντα, χωρίς να την απασχολούν τα τεράστια κοινωνικά προβλήματα που δημιουργούνται. Παρέδωσε την πολιτική στους διαχειριστές των χρηματοπιστωτικών κεφαλαίων και των πολυεθνικών επιχειρήσεων, όπως και στους μεγαλομέτοχους των διεθνών ΜΜΕ. Έφτιαξε ένα νόμισμα και δεν πήρε κανένα μέτρο για να το διαφυλάξει. Προφανώς αυτή η κατάσταση πρέπει να ανατραπεί. Και η ανατροπή δεν μπορεί να γίνει από μια χώρα όσο μεγάλη και αν είναι, αλλά χρειάζεται μια μεγαλύτερη ενότητα κρατών και αυτή δεν μπορεί άλλη από την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Εκεί λοιπόν είναι η θέση της Ελλάδας και βεβαίως της Δημοκρατικής Αριστεράς. Και μια χαραμάδα αισιοδοξίας, είναι ότι στην Ευρώπη αρχίζουν αρκετοί να το συνειδητοποιούν.

►  Σούρμπης Αντώνης :                                 Η  ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΗ  ΤΟΥ  ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ   ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ

Βρεθήκαμε εδώ για να μιλήσουμε πολιτικά, με τον τρόπο μας, αυτόν που μάθαμε στο χώρο της δικιάς μας αριστεράς.

Η πολιτική για μας δεν είναι κυβερνητική διαχείριση ούτε αντιπολιτευτικός αρνητισμός. Δεν είναι η υπόσχεση, η παραπλάνηση και τα φτηνά κόλπα που στριμώχνουν τον αντίπαλο. Δεν είναι μόνο η εκλογή βουλευτών, η ανάδειξη κυβερνήσεων, η ανάληψη αξιωμάτων και η υπαλληλοποίηση κομματικών στελεχών.

Είναι ο  σχεδιασμός για το παρόν και  το μέλλον, η διαμορφωτική παρέμβαση, με προγράμματα κι αρχές, για να γίνει καλύτερη η ζωή μας.

Ζούμε σε ένα κόσμο, όπου η Δημοκρατία δεν βρίσκεται απλώς  σε κρίση. Μεταλλάσσεται καθημερινά σε καρικατούρα. Παντού σε όλο τον καπιταλιστικό κόσμο, τα χρηματοπιστωτικά δίκτυα, η διεθνής της διαφθοράς και η τεχνοκρατία της αγοραίας κερδοσκοπίας δεσπόζουν και κυριαρχούν.

Έστησαν μηχανισμούς που δεν θέλησαν και δεν ξέρω, αν  μπορούν πλέον,  να ελέγξουν οι κυβερνήσεις. Δέσμιες των ιδεοληψιών τους και των καθιερωμένων οικονομικών  μοντέλων  περιόρισαν την πολιτική και θεσμική εξουσία τους.

Δυστυχώς η «Η οικονομική παγκοσμιοποίηση τρέχει πιο γρήγορα από την πολιτική παγκοσμιοποίηση », λέει ο Στίγκλιτς.

Η εκφυλισμένη Ελληνική Δημοκρατία των κολλητών,  της αυθαιρεσίας ,και  των προσχηματικών διαλόγων στάθηκε θεατής των μεταλλάξεων του κόσμου, δέσμια της φαυλότητας που διαχέονταν στη κοινωνία, ανίκανη να προβλέψει και να  αποτρέψει την τραγωδία που ερχόταν.

Γιατί είμαστε εδώ;

Για να υπερασπιστούμε την κοινοβουλευτική δημοκρατία που εκφυλίζεται.

Για να βρούμε πως το πολιτικό σύστημα θα γίνει αξιόπιστο και ικανό.

Για να δούμε αν μπορούμε να αναζητάμε το καλύτερο χωρίς  τις στερεότυπες κομματικές νοοτροπίες, τις αρχηγικές συνθηματολογίες, και τις πολιτικές παραμυθίες.

ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΕΙΣ

Για να ξεκινήσουμε μια συζήτηση πρέπει να αποδεχθούμε μια κοινή βάση. Να συμφωνήσουμε τουλάχιστον σε κάποιες διαπιστώσεις. Να φτιάξουμε  το υπόστρωμα πάνω στο οποίο θα οικοδομήσουμε τη κουβέντα μας.

Διαπίστωση 1:  Το πολιτικό σύστημα της χώρας μας, ανίκανο να ανταποκριθεί στις επείγουσες ανάγκες της ελληνικής κοινωνίας, είναι πλέον απαξιωμένο στη συνείδηση των πολιτών.

Διαπίστωση 2:   Η δημόσια διοίκηση διαμορφώθηκε με τα χαρακτηριστικά αυτού του πολιτικού συστήματος, έγινε το διαχρονικό λάφυρο του κυβερνώντος κόμματος και το βασικότερο εργαλείο αναπαραγωγής της εξουσίας του. Το κράτος υπήρχε πρώτα για την πολιτικό προσωπικό και το κόμμα, την οικονομική ελίτ-μεταπρατική και κρατικοδίαιτη, τις ευνοημένες συντεχνίες και μετά για τον πολίτη-ψηφοφόρο της χώρας.

Διαπίστωση 3:  Η πολιτική εξουσία εμπνέεται και εμπνέει το λαό. Σχεδιάζει την οργάνωση της κοινωνίας που η δημόσια διοίκηση καλείται να  υλοποίηση. Η πολιτική εξουσία για να μπορεί να πετύχει πρέπει να ανακτήσει την εμπιστοσύνη του κόσμου. Η κάθε μεταρρυθμιστική πρόταση σήμερα θα πρέπει να συνυπολογίζει την αποκατάσταση των σχέσεων μεταξύ της πολιτικής και του πολίτη, μεταξύ των πολιτικών και του λαού.

 Η μεταρρύθμιση  της δημόσιας διοίκησης για να είναι πειστική, προϋποθέτει ένα πολιτικό σύστημα αξιόπιστο.

 Όσο το πολιτικό σύστημα διατηρεί τα γνωστά χαρακτηριστικά του, αυτά που παγιώθηκαν τις τελευταίες δεκαετίες, όσο οι πολιτικοί που το αντιπροσώπευσαν  συνεχίζουν να πρωταγωνιστούν, οι αλλαγές που θα προτείνονται ή θα επιβάλλονται θα συναντούν την καχυποψία και την εχθρική διάθεση διοίκησης και πολιτών.

Οι πληγές που άνοιξαν τα τελευταία χρόνια είναι βαθιές και δεν θα επουλωθούν άμεσα. Από κάπου όμως πρέπει να γίνει μια αρχή. 

Τα άμεσα μέτρα που προτείνουμε σε αυτό στοχεύουν.

Πολιτικοί θεσμοί

Διεκδικούμε την ενίσχυση του κύρους των πολιτικών θεσμών με άμεσα μέτρα, όπως:

·                    Αναθεώρηση του πρωθυπουργικού χαρακτήρα του πολιτικού συστήματος (ενίσχυση των Προεδρικών εξουσιών, γερουσία)

Το 1986, με την αναθεώρηση του Συντάγματος πρόεκυψε κατάργηση της «σκιάς» των προεδρικών υπερεξουσιών με το πρόσχημα της ενίσχυσης της Δημοκρατίας . Στο επίπεδο όμως της πραγματικής λειτουργίας του πολιτεύματος, οι αποκλίσεις από τα δυτικοευρωπαϊκά πρότυπα κοινοβουλευτικής δημοκρατίας (π.χ. πελατειακές σχέσεις, πολιτικές δυναστείες, διαπλοκή πολιτικής και οικονομικής εξουσίας) που ήταν πάντα υπαρκτές, ενισχύθηκαν με την πάροδο του χρόνου.

Στα ελληνικά κόμματα και ιδίως στα κόμματα εξουσίας υπάρχει ευδιάκριτα ένα δίδυμο έλλειμμα εσωκομματικής δημοκρατίας (και γενικότερα θεσμικών διαδικασιών λήψης συλλογικών αποφάσεων) αφενός και αφετέρου συνεκτικών και ειλικρινών προτάσεων για τον τρόπο άσκησης της εξουσίας.

Έτσι, στην πραγματικότητα η εξουσία είναι προσωπική υπόθεση του πρωθυπουργού-κομματικού ηγεμόνα, με βάση τις σταθμίσεις που κάνει αυτός για τις δυνατότητες πίεσης διάφορων φορέων ειδικών συμφερόντων, κέντρων οικονομικής ισχύος, ξένων «προστατών» κ.ά., χωρίς δέσμευση από το προεκλογικό πρόγραμμα του κόμματος,

·                    Θεσμοθέτηση του ασυμβίβαστου βουλευτή και υπουργού -διαχωρισμός νομοθετικής από εκτελεστικής εξουσία. [Συμβαίνει σε Γαλλία (παραιτείται οριστικά από την έδρα του) και Βέλγιο (παραιτείται προσωρινά )]

·                    Θεσμοθέτηση ορισμένου αριθμού συνεχόμενων βουλευτικών θητειών ή ανώτερος χρόνος παραμονής στη βουλή, ώστε να σπάει το πολιτικό κατεστημένο.

·                    Να μειωθεί ο αριθμός των βουλευτών στους 200

(πρόβλεψη του Συντάγματος)

·                    Εκδημοκρατισμό της λειτουργίας και πλήρη διαφάνεια, με έλεγχο από ανεξάρτητη αρχή, στα οικονομικά των κομμάτων και δραστική μείωση της κρατικής οικονομικής επιχορήγησής τους. Απαγόρευση του τραπεζικού δανεισμού

·                    Κατάργηση της βουλευτικής και εν γένει της πολιτικής ασυλίας

 (Αυστηρό περιορισμό της βουλευτικής ασυλίας μόνο για πράξεις που ανήκουν στον πυρήνα της πολιτικής λειτουργίας του βουλευτή).

·                    Ουσιαστικοποίηση και αυστηροποίηση του «πόθεν έσχες» των βουλευτών, των συγγενικών τους προσώπων, των υπαλλήλων τους, με έμφαση στο «πόθεν».

·                    Κατάργηση της βουλευτικής σύνταξης. Οι βουλευτές να συνταξιοδοτούνται μόνο από τον ασφαλιστικό τους φορέα.

Η πλήρης σύνταξη διαμορφώνεται κοντά στα 4.500 ευρώ, και αντιστοιχεί στο 80% της βουλευτικής αποζημίωσης, που από φέτος μετά τη μείωση διαμορφώνεται περίπου στα 5.600 ευρώ.

Το δικαίωμα στην ελάχιστη σύνταξη αποκτάται ανεξάρτητα από το αν η θητεία είναι διαρκής ή διακεκομμένη. Αρκεί να συμπληρωθεί το όριο των 48 μηνών. Για να πάρει κανείς βουλευτική σύνταξη ισχύει η εξής ηλικιακή προϋπόθεση: Οι «παλιοί» (όσοι έχουν εκλεγεί μέχρι το 1990) θεμελιώνουν δικαίωμα σύνταξης με τη συμπλήρωση των 48 μηνών, εφόσον έχουν συμπληρώσει το 55ο έτος της ηλικίας τους. Οι «νεότεροι» (από το 1993 και μετά) αποκτούν δικαίωμα σύνταξης εφόσον έχουν συμπληρώσει τους 48, αλλά και εφόσον έχουν περάσει τα 65 τους χρόνια. Για τα άτομα με ειδικές ανάγκες προβλέπεται θεμελίωση σύνταξης με 2 χρόνια βουλευτικής θητείας και όριο ηλικίας τα 55.

Πάντως, για όσους κάνουν βουλευτική καριέρα, η ελάχιστη σύνταξη των 1.400 ευρώ προσαυξάνεται κατά 25% για κάθε έτος βουλευτικής θητείας μετά το 4ο έτος και μέχρι το 10ο έτος μιας βουλευτικής θητείας. Έτσι, για τα 10 χρόνια θητείας η σύνταξη φτάνει τα 3.500 ευρώ. Από το 10ο μέχρι και το 17ο έτος προσαυξάνεται κατά 10%.

Όμως, όταν ο βουλευτής συμπληρώσει 17 χρόνια θητείας, αποκτά δικαίωμα πλήρους σύνταξης από τη Βουλή των Ελλήνων. Στα συντάξιμα χρόνια του βουλευτή, για τη συμπλήρωση της 17ετίας (μην κοιτάτε που οι άλλοι θέλουν 45) υπολογίζονται τα χρόνια πιθανής θητείας στην Ευρωβουλή, αλλά και τυχόν θητείας του ως εξωκοινοβουλευτικού υπουργού

·                    Κατάργηση της  αποζημίωσης για συμμετοχή των βουλευτών σε επιτροπές και μείωση της βουλευτικής  αποζημίωσης.

Έφτασε αποζημίωση στα 5.600 ευρώ (από 6.500 -7.000 που ήταν παλαιότερα).

Για το 2011 ο προϋπολογισμός της Βουλής είναι μειωμένος (σύμφωνα με τα στοιχεία που παρουσίασε ο πρόεδρος Φ. Πετσάλνικος) κατά 20.104.000 ευρώ (197.988.000 έναντι 218.092.000) σε σύγκριση με το 2010.  Οι μειώσεις προέρχονται κατά 66% από τις περικοπές στις αποδοχές των βουλευτών (βουλευτική αποζημίωση κ.λπ.) αλλά και από τις περικοπές αποδοχών του προσωπικού της Βουλής. Για τους βουλευτές οι μειώσεις φτάνουν τα 20.000 ευρώ ετησίως για τον καθένα, δηλαδή σε 1.600 μηνιαίως.

Επίσης από φέτος καταργήθηκε η αυτοτελής φορολόγηση της βουλευτικής αποζημίωσης. Μέχρι τώρα, και επειδή λέγεται αποζημίωση, προφανώς φορολογείτο και ως... αποζημίωση απολυμένου εργαζομένου. Τι γινόταν; Τα εισοδήματα των βουλευτών φορολογούνταν αυτοτελώς, χωρίς να αθροίζονται με τα εισοδήματα από άλλες πηγές (ακίνητα, κινητές αξίες κ.λπ.), τα οποία φορολογούνται με τις λεγόμενες «γενικές διατάξεις».

Έτσι, ένας βουλευτής με ετήσια έσοδα 84.000 ευρώ από βουλευτική αποζημίωση και 30.000 ευρώ από ακίνητα πλήρωνε φόρο 27.600 ευρώ, ενώ, αν φορολογούνταν όπως όλοι οι άλλοι πολίτες, ο φόρος που θα αναλογούσε στα εισοδήματά του θα έφτανε τα 39.000 ευρώ. Από φέτος, τουλάχιστον, αυτό παύει να ισχύει.

·                    Μείωση του προσωπικού, των εν γένει λειτουργικών εξόδων, τη δημοσιοποίηση όλων των πράξεων και την πλήρη διαφάνεια στα οικονομικά της Βουλής και των βουλευτών.

·                    Μείωση των αποδοχών του Προέδρου της Δημοκρατίας (227.469 + 77.593 έξοδα παράστασης)

·                    Καθιέρωση του εκλογικού συστήματος της απλής αναλογικής με την αύξηση του αριθμού των εκλογικών περιφερειών, με διαίρεση των μεγάλων.

Μέτρα, ώστε να αντιμετωπισθεί η ροή του «μαύρου» πολιτικού χρήματος.

·                    Αναδρομικό έλεγχο των περιουσιακών στοιχείων όσων διετέλεσαν πρωθυπουργοί, υπουργοί, βουλευτές, διοικητές και διευθύνοντες σύμβουλοι οργανισμών του δημοσίου, μέλη επιτροπών ανάθεσης δημόσιων έργων και προμηθειών καθώς και των συζύγων και των συγγενών τους Α’ βαθμού  από το 1981 μέχρι σήμερα.

·                    Έλεγχο, όλων των μεταβιβάσεων ακινήτων που πραγματοποιήθηκαν, προς συζύγους και συγγενείς Α’ βαθμού, για να αποκαλυφθούν πράξεις απόκρυψης παράνομου πλούτου.

·                    Δήμευση περιουσιακών στοιχείων που μεταβιβάστηκαν γιατί η προέλευσή τους δεν μπορεί να δικαιολογηθεί.

·                    Ειδικός νόμος που θα καθιστά την απιστία σε βάρος του Δημοσίου και τη φοροκλοπή διαρκή εγκλήματα χωρίς παραγραφή, και θα θεσπίζει την αυτόματη άρση φορολογικού και τραπεζικού απορρήτου όλων όσοι διαχειρίστηκαν δημόσιο χρήμα ή συμμετείχαν στην ανάθεση έργων ή προμηθειών.

Μεταρρύθμιση της δημόσιας διοίκησης

Η μεταρρύθμιση  για να πετύχει απαιτείται:

α)  Πολιτική βούληση  β)  Στόχους     γ)  Σχέδιο   δ)  Ποσοτικά και ποιοτικά κατάλληλο προσωπικό   ε)  Την τακτική και αξιόπιστη αξιολόγηση όλων των παραγόντων που συμμετέχουν στην υλοποίηση

 Βασική μας επιλογή:  Ένα δημοκρατικό-παραγωγικό κράτος, αποκεντρωμένο, με μια ισχυρή αυτοδιοίκηση και των δύο βαθμών, με πόρους και αρμοδιότητες, στην υπηρεσία του πολίτη και της κοινωνίας.  Προωθούμε:

1. Την αποκεντρωμένη, και ισχυρή αυτοδιοίκηση δύο βαθμών.

Η κρατική περιφερειακή αυτοδιοίκηση πρέπει να καταργηθεί και όσες αρμοδιότητες της απέμειναν να μεταφερθούν στα αντίστοιχα υπουργεία και την αιρετή διοίκηση.

2. Την αναδιάρθρωση των δημόσιων υπηρεσιών με στόχο βελτίωση της αποτελεσματικότητας και της παραγωγικότητας του.

Γι αυτό θέλουμε:

 α)  Την αποκατάσταση της ενιαίας δομής και ιεραρχίας, με θέσπιση αξιοκρατικών κριτηρίων στην επιλογή και προαγωγή του προσωπικού σε όλες τις βαθμίδες.

β)  Την εισαγωγή διαδικασιών εσωτερικής και εξωτερικής αξιολόγησης των υπηρεσιών και του προσωπικού.

γ)  Μετατάξεις υπαλλήλων από υπηρεσίες που πλεονάζουν σε υπηρεσίες που αντιμετωπίζουν έλλειψη προσωπικού.

3. Τον δραστικό περιορισμό της γραφειοκρατίας,

που αυτονομείται από την κοινωνία και την καταδυναστεύει.  Πιο συγκεκριμένα απαιτείται:

α)   ο οργανωτικός και τεχνολογικός εκσυγχρονισμός.

β)   η πλήρης μηχανοργάνωση, η ηλεκτρονική διασύνδεση των υπουργείων και υπηρεσιών  και 

γ)   η γενικευμένη εφαρμογή του διπλογραφικού συστήματος

4. Τον δραστικό περιορισμό της σπατάλης με

α)  Κατάργηση δημοσίων υπηρεσιών ή οργανισμών χωρίς δραστηριότητα, συγχώνευση υπηρεσιών με το ίδιο αντικείμενο κ.λ.π.

β)    Τη σταδιακή μείωση του αριθμού των δημοσίων υπαλλήλων, μέσα από το πάγωμα των προσλήψεων μέχρι το 2015, με αυστηρή εξαίρεση τομέων, όπως παραϊατρικό προσωπικό, εκπαιδευτικό, σώματα ασφαλείας, τομείς πολιτισμού και προστασίας περιβάλλοντος, μετά από σύμφωνη γνώμη της Βουλής

5. Την εξάλειψη της διαφθοράς και διαπλοκής με:

α)    Προσλήψεις μόνο μέσω ΑΣΕΠ.

β)    Θεσμοθέτηση της λογοδοσίας και της διαφάνειας.

γ)    Ουσιαστική εφαρμογή του «πόθεν έσχες» των υπαλλήλων.

δ)    Κοινοβουλευτικό και κοινωνικό έλεγχο της λειτουργίας της      δημόσιας διοίκησης.

ε)   Ηλεκτρονική διακυβέρνηση (Δημιουργία συστήματος ηλεκτρονικών δημόσιων προμηθειών.

στ) Δημοσίευση στο διαδίκτυο όλων των προκηρύξεων προμηθειών και διαγωνισμών).

Δημόσιες Επιχειρήσεις

Ο δημόσιος χαρακτήρας και ο δημόσιος έλεγχος που πρέπει να υπάρχει σε μια σειρά από δραστηριότητες, θεσμούς ή υπηρεσίες δεν είναι απαραίτητο να ταυτίζονται με τον κρατισμό. Δεν είναι απαραίτητο να προσφεύγουμε στη κρατική ιδιοκτησία, για να υπερασπιζόμαστε τα δημόσια αγαθά και το δημόσιο συμφέρον.

Yπογραμμίζουμε

α)   Την αναγκαιότητα για ένα κυβερνητικό σχέδιο αναδιάρθρωσης και προοπτικής για κάθε ΔΕΚΟ χωριστά.

β)   Δημόσιες επιχειρήσεις, που δεν είναι μείζονος κοινωνικής σημασίας και δημόσιας ωφέλειας και δεν χρησιμεύουν, ως σημαντικός αναπτυξιακός μοχλός, δεν υπάρχει λόγος να παραμένουν στην ιδιοκτησία του δημοσίου.

γ)   Όσες επιχειρήσεις παραμείνουν υπό δημόσιο έλεγχο πρέπει να εξυγιανθούν και να εκσυγχρονιστούν (κατάργηση συντεχνιακών προνομίων, έλεγχος προμηθειών, αποκατάσταση αξιοκρατίας και διαφάνειας)

δ) Υποστηρίζουμε, ότι οι φυσικοί πόροι αποτελούν δημόσια περιουσία και οι κεντρικές υποδομές πρέπει να είναι υπό δημόσιο έλεγχο

Παράδειγμα: Το νερό από φυσικό αγαθό γίνεται με τη διαχείρισή του ένα πολύτιμο κοινωνικό αγαθό και γι αυτό  πρέπει να μείνει υπό δημόσιο έλεγχο, ώστε να εξασφαλίζεται η πρόσβαση κάθε πολίτη σε αυτό.

Η διεθνής εμπειρία ιδιωτικοποίησης των υπηρεσιών ύδρευσης έχει αποδείξει ότι αυτή δημιουργεί αλυσίδα προβλημάτων όπως:

- Μείωση της συντήρησης του δικτύου και μη αντικατάσταση στις περιπτώσεις που υπάρχει παλαίωση των υποδομών.

-  Αύξηση της τιμής  που εμποδίζει ή περιορίζει την πρόσβαση των λαϊκών στρωμάτων στο αγαθό.

-   Προώθηση της αλόγιστης χρήσης που οδηγεί στην εξάντληση και υποβάθμιση των αποθεμάτων νερού

-  Απόκτηση παρεμβατικής δύναμης του ιδιώτη και σε άλλα έργα λόγω του μονοπωλιακού ελέγχου που έχει στην ύδρευση.

Δεν είναι τυχαίο ότι τα τελευταία χρόνια παρατηρείται μια στροφή των ευρωπαϊκών πόλεων στο να αναλαμβάνουν οι ίδιες τη διαχείριση του νερού καταργώντας το προηγούμενα μοντέλα διαχείρισης από ιδιωτικές εταιρείες.   (από ανακοίνωση της ΔΗΜ.ΑΡ. Θεσσαλονίκης)

ΒΑΘΙΑ ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΗ ΣΤΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ

Θεωρούμε πρωταρχικής σημασίας τη μεταρρύθμιση της Δικαιοσύνης, με την ανάδειξη της  ηγεσίας της από τους ίδιους τους δικαστές, για να παύσει να διορίζεται από την εκάστοτε κυβέρνηση και να υπηρετηθεί η ουσιαστική ανεξαρτησία της.

Επιβάλλεται η επιτάχυνση της απονομής  της δικαιοσύνης και η αντιμετώπιση της πολυνομίας.

►  Ζαχαρόπουλος Θανάσης :  Η ΠΡΟΤΑΣΗ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΕΞΟΔΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ

1.         Η ΑΦΗΓΗΣΗ

1.1       Η αφήγηση της κρίσης αποτελεί βασική προϋπόθεση κατανόησης των διαστάσεών της και προσδιορίζει τα ιδεολογικά και πολιτικά χαρακτηριστικά των αναγκαίων επιλογών (πολιτικών και συμπεριφορών) για την διέξοδο από αυτήν. Βιώνουμε σήμερα μια μεγάλη διαρθρωτική πολυσύνθετη παγκόσμια καπιταλιστική κρίση η οποία αποκάλυψε την κρίση της Ευρώπης καθορίζοντας σημαντικά την κρίση στη χώρα μας.

1.2       Οι συντηρητικές και νεοφιλελεύθερες δυνάμεις στην Ευρώπη και στη χώρα μας περιορίζουν την ανάγνωση της κρίσης μόνο στην δημοσιονομική σφαίρα (τεράστιο χρέος και μεγάλο έλλειμμα), ενώ αυτή δεν είναι τίποτα άλλο από μία δομική κρίση με έντονες διαστάσεις : την οικονομική κρίση με το μεγάλο έλλειμμα τρεχουσών συναλλαγών, με την αναιμική παραγωγική βάση, με την μεγάλη ύφεση, με την τραπεζική αναλγησία, την κρατικοδίαιτη ανάπτυξη ενός μη παραγωγικού ιδιωτικού τομέα, τα τεράστια ελλείμματα και το υπέρογκο χρέος, την κοινωνική κρίση με την εκτίναξη της ανεργίας και της ακραίας φτώχειας, τη μείωση των μισθών και των συντάξεων, την κατάργηση των εργασιακών δικαιωμάτων, τις ελαστικές μορφές απασχόλησης, την κρίση του πολιτικού συστήματος με το πελατειακό κράτος, το τέλμα της διαπλοκής και της διαφθοράς, την ιδιοποίηση του δημόσιου πλούτου, την αναποτελεσματική δημόσια διοίκηση, την περιβαλλοντική κρίση με την εξάρτηση από το πετρέλαιο  και τα ορυκτά καύσιμα και την ρύπανση του περιβάλλοντος, την διατροφική κρίση με διατροφική εξάρτηση της χώρας, τις ανατιμήσεις στις πρώτες ύλες και ιδιαίτερα στα τρόφιμα που πλήττει τα λαϊκά στρώματα και και εν τέλει στην πολιτισμική κρίση που σηματοδοτείται από την προβολή συντηρητικών και ακραία ανταγωνιστικών συμπεριφορών, την απαξίωση της σοβαρής κριτικής σκέψης, την ακραία υποβάθμιση της παιδείας με αποτέλεσμα την κρίση προσανατολισμού της νεολαίας.

1.3       Από την άλλη το σύστημα αξιών της μεταπολίτευσης, δηλαδή η ιδεολογία, με βασικά στοιχεία, την επικράτηση ενός ακραίου ατομικισμού ως στάση ζωής και ως πολιτική διεκδίκηση, την απαξίωση της εργασίας ως κοινωνικής αξίας και την υποκατάστασή της με τη λογική του βολέματος στον δημόσιο τομέα, τη δαιμονοποίηση της επιχειρηματικότητας και τη μετάθεση των ευθυνών για τα προβλήματα στους άλλους - ιδίως στους ξένους -, ολοκλήρωσε τον κύκλο του με την αρνητική συμβολή του στη σημερινή κρίση. Η δομική κρίση αποτυπώνει συνολικά την αποτυχία του μεταπολιτευτικού μοντέλου ανάπτυξης.

2.         ΟΙ ΑΣΚΟΥΜΕΝΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ  ΚΑΙ Η ΘΕΣΗ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ

2.1.      Η αφήγησης της κρίσης από τις συντηρητικές ηγεσίες της Ε.Ε. και της χώρας μας ως αποκλειστικά δημοσιονομικής κρίσης, φανερώνει την νεοφιλελεύθερη ιδεολογική προσέγγιση και καθορίζει τις ανήθικες, κοινωνικά άδικες, αναποτελεσματικές και αδιέξοδες συντηρητικές πολιτικές. Η δομική αδυναμία της Ε.Ε. να προστατεύσει τις χώρες της Ευρωζώνης οδηγεί στην άλωση της χώρας μας από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο έστω με την ομπρέλα της Ε.Ε. Οι πολιτικές που εφαρμόζονται τα τελευταία δύο χρόνια δείχνουν αδιέξοδες γιατί όλα τα μεγέθη (ύφεση, έλλειμμα, έσοδα, ρευστότητα, Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων, ανεργία, Μικρομεσαίες επιχειρήσεις, ασφαλιστικά ταμεία, εργασιακές σχέσεις, μισθοί, συντάξεις) χαρακτηρίζονται από αρνητικό κοινωνικό και οικονομικό πρόσημο με μόνιμα θύματα τους μισθωτούς και τους συνταξιούχους. Το αποτέλεσμα αυτών των πολιτικών καταγράφει τον τεμαχισμό της κοινωνίας με την έκρηξη της φτώχειας και της ανεργίας και ένα γενικευμένο κλίμα απαισιοδοξίας που κυριαρχεί στην κοινωνία.

2.2.      Τόσο το πρώτο Μνημόνιο, το Μεσοπρόθεσμο Πλαίσιο όσο και το δεύτερο Μνημόνιο δεν μπορούν να επιφέρουν θετικά αποτελέσματα διότι οι κεντρικές επιλογές τους εγκλώβισαν τη χώρα σε ένα φαύλο κύκλο διαρκούς υποτίμησης και ύφεσης, αλλά και συνεχούς παρουσίας και επαναφοράς του κινδύνου χρεοκοπίας. Η μονομερής αντιμετώπιση της κρίσης ως «δημοσιονομικής» απλώς αναπαράγει το πρόβλημα της κρίσης χρέους και το μεταθέτει στις επόμενες γενιές. Για δύο χρόνια τώρα η δημόσια συζήτηση έχει εντοπιστεί δογματικά σε πολιτικές και μέτρα λιτότητας μέσα σε ένα κλίμα πανικού και τρομοκρατίας που καλλιεργείται, ενώ παράλληλα η ύφεση βαθαίνει και η κοινωνία διαλύεται το δημόσιο ακινητοποιείται χωρίς να λειτουργεί αποδοτικά. Στο πλαίσιο αυτό  δεν προωθήθηκαν οι αποδεκτές και αναγκαίες αλλαγές, που θα συνέβαλαν ουσιαστικά στη βελτίωση της κατάστασης

2.3.      Η διέξοδος από την κρίση περνάει μέσα από την δημοσιονομική εξυγίανση αλλά δεν περιορίζεται εκεί. Το ελληνικό χρέος δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί όσο και αν ματώσει-και έχει ματώσει- ο ελληνικός λαός. Χρειάζεται κατά συνέπεια μια ευρωπαϊκού χαρακτήρα λύση. Η Ελλάδα πρέπει με κάθε τρόπο να εξασφαλίσει την παραμονή της στην Ευρωζώνη και να αναζητήσει λύσεις που θα καθιστούν βιώσιμο το ελληνικό χρέος. Πρέπει να υπάρξει μια ολοκληρωμένη και άμεση πολιτική αντιμετώπισης της κρίσης, πανευρωπαϊκού χαρακτήρα και μεγάλης ισχύος.

2.4.      Για να αποφύγει η χώρα την πραγματική χρεοκοπία πρέπει να υπάρξει τιθάσευση του χρέους εντός του ευρώ. Είναι μεγάλο λάθος να θεωρούν κάποιοι ότι η χρεοκοπία είναι ίδια εντός και εκτός ευρώ. Εντός του Ευρώ με εθελοντικό ή υποχρεωτικό κούρεμα και με χρηματοδοτική υποστήριξη από τους εταίρους, η χρεοκοπία θα είναι περισσότερο ένας χαρακτηρισμός των οίκων αξιολόγησης,  που όμως δεν θα επιφέρει ανυπέρβλητα εμπόδια , αφού εμείς πλέον δεν χρηματοδοτούμαστε από τις αγορές αλλά μόνο από το ΔΝΤ και τους εταίρους. Αντίθετα εκτός ευρώ η χρεοκοπία θα είναι μια πραγματική κατάσταση, θα έχουμε κυριολεκτικά οικονομική καταστροφή και κοινωνική εξαθλίωση. Αν δε συνυπολογίσουμε την ευαίσθητη γεωστρατηγικά  θέση μας, γίνεται προφανές ότι απαιτείται από το σύνολο των πολιτικών δυνάμεων μια σταθερά υπεύθυνη προσέγγιση χωρίς επικοινωνιακές ή πρόχειρες προσεγγίσεις.

2.5.      Κρίσιμο ζήτημα για την αναγκαία ένταξη του  χρέους σε ένα πλαίσιο  βιώσιμης διαχείρισης είναι η στρατηγική δέσμευση των εταίρων μας για την παραμονή της χώρας στο ευρώ και η αλληλεγγύη τους ώστε να προχωρήσουν :

α)    Η μέγιστη δυνατή μείωση του ποσού του χρέους (κούρεμα) στο όριο που να είναι δυνατόν  να εξουδετερωθούν οι κίνδυνοι.

β)       Οι καλύτεροι δυνατοί όροι (επιτόκιο και τη χρονική  επιμήκυνση)  στα δάνεια

γ)      Η αλλαγή των πολιτικών του μνημονίου ώστε να επιτευχθεί η δημοσιονομική εξυγίανση με την κοινωνία όρθια και την οικονομία ζωντανή, να αντιμετωπιστεί η ύφεση, να περάσουμε σε ένα μοντέλο ανάπτυξης με απασχόληση και παράλληλα να  πετύχουμε εξάλειψη του ελλείμματος και  πέρασμα σε πρωτογενές πλεόνασμα.

2.6.      Θετικές λύσεις για την αναδιαπραγμάτευση του χρέους με τους εταίρους της Ε.Ε. μπορούν να προκύψουν όταν η χώρα με τις ακολουθούμενες πολιτικές της αποδεικνύει ότι μπορεί να θέσει τα ελλείμματα υπό έλεγχο. Οι πολιτικές επιλογές των Κυβερνήσεων των τελευταίων δύο χρόνων για τη μείωση του ελλείμματος δεν έχουν τα στοιχεία της κοινωνικής δικαιοσύνης και της δίκαιης κατανομής των βαρών και τα μέτρα που παίρνει είναι σε τελευταία ανάλυση αναποτελεσματικά.

2.7.      Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ καταψήφισε το πρώτο Μνημόνιο, το Μεσοπρόθεσμο αλλά και το δεύτερο Μνημόνιο και την δανειακή σύμβαση γιατί

α)       δεν δίνουν βιώσιμη και στέρεη λύση της κρίσης χρέους χωρίς να χρειάζεται κάθε τρεις και λίγο να επανερχόμαστε σε νέες αιτήσεις για δάνεια και νέα μνημόνια

β)     γιατί τα μέτρα που συνοδεύουν τις συμβάσεις πέρα από ότι είναι πρωτοφανούς αναλγησίας, είναι και αναποτελεσματικά και βαθαίνουν περαιτέρω την ύφεση, καταδικάζοντας όχι μόνο τους μισθωτούς, τους συνταξιούχους και τους ανέργους αλλά και διαλύοντας και εξαφανίζοντας τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις και τα μικρομεσαία στρώματα.

γ)          δεν έχουν καμία αναπτυξιακή προοπτική.

2.8.      Διεκδικούμε μια επαναδιαπραγμάτευση του μνημονίου, του PSI και προπάντων των βάναυσων συνοδευτικών μέτρων σε βάρος της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας. Χωρίς μια αφαίρεση μεγάλου μέρους του σημερινού χρέους δεν ενεργοποιούνται νέα κεφάλαια , οι επενδύσεις παραμένουν χαμηλές , η οικονομία συρρικνώνεται .και δεν μπορεί να υπάρξει ανάπτυξη. Με την επίτευξη του PSI το χρέος θα μειωθεί 100δις, οι τόκοι θα μειωθούν κατά 5 δις ετησίως και θα υπάρχει μεγαλύτερη δυνατότητα για διοχέτευση πόρων σε αναπτυξιακούς σκοπούς. Για αυτό το  PSI. πρέπει να προχωρήσει με τους καλύτερους δυνατούς όρους. εξαντλώντας η κάθε διαπραγματευτική δυνατότητα. Η διαδικασία του  PSI έχει βεβαίως ως όρο την στήριξη των εταίρων σε όλη τη φάση της διαπραγμάτευσης και στη συνέχεια ώστε να αντιμετωπιστούν οι αρνητικές επιπτώσεις από το χαρακτηρισμό που θα λάβει η χώρα (επιλεκτική, συντεταγμένη χρεοκοπία κ.λ.π). Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ υποστηρίζει την άσκηση της μέγιστης πίεσης για αυξημένο κούρεμα, μεγάλη χρονική επιμήκυνση με περίοδο χάριτος και μικρό επιτόκιο  στην ανταλλαγή των ομολόγων καθώς και να περιβληθούν τα ομόλογα με ρήτρες  συλλογικής δράσης ώστε να είναι δυνατή η υποχρεωτική συμμετοχή  και της μειοψηφίας των  ιδιωτών που θα επιμένει στη μη συμμετοχή.

2.9..     Η επαναδανειοδότηση της χώρας είναι αναγκαία ώστε να προωθηθούν οι ρυθμίσεις για το χρέος και να καλυφθούν οι υποχρεώσεις και οι ταμειακές ανάγκες. Αυτό προφανώς δεν μπορεί να γίνει παρά μόνο μέσω μιας δανειακής σύμβασης. Όμως η σύμβαση που θα γίνει συνοδεύεται από συγκεκριμένες πολιτικές και μέτρα. Έτσι δεν τοποθετούμαστε με το κριτήριο αν υπάρχει ανάγκη για σύμβαση (που είναι προφανής) αλλά στην πολιτική φιλοσοφία και τα χαρακτηριστικά  της συγκεκριμένης σύμβασης, τις πολιτικές και τα μέτρα που τη συνοδεύουν. Η  πολιτική λογική που προωθείται μέσω αυτής της σύμβασης είναι η δημοσιονομική εξυγίανση με λιτότητα, εσωτερική υποτίμηση με υποβάθμιση της εργασίας και κοινωνική αποδόμηση. Αυτή η πολιτική λογική μας βρίσκει κάθετα αντίθετους.

Η επαναδανειοδότηση δεν  θα κάνει βιώσιμη οικονομικά και κοινωνικά τη διαχείριση του χρέους, αν δεν ασκηθεί μια αναπτυξιακή πολιτική και δεν αντιμετωπιστεί η ύφεση. Είμαστε αντίθετοι με την πολιτική  της τρόικας να προωθεί μέτρα που επιφέρουν αντίθετα από τα προσδοκώμενα αποτελέσματα. Στη μεθοδολογία που εφαρμόζει να επιμένει στη λήψη νέων μέτρων για την κάλυψη των στόχων χωρίς να λαμβάνει ανατροφοδότηση από την εφαρμογή και η φυσιολογική αλλαγή. Είμαστε αντίθετοι με τα μέτρα που συνοδεύουν τη σύμβαση και καταθέτουμε εναλλακτικές προτάσεις με άλλα μέτρα ισοδύναμου αποτελέσματος για τη σταδιακή εξάλειψη του ελλείμματος

3.         ΤΟ ΕΡΩΤΗΜΑ

3.1.      Σήμερα τίθενται μια σειρά ερωτήματα από την κοινωνία, όμως αυτό που βασανίζει τους πολίτες είναι το βασικό ερώτημα εάν υπάρχει εναλλακτικό σχέδιο πολιτικών για την διέξοδο από την κρίση. Συνεπακόλουθα το ερώτημα συμπληρώνεται με «ποιο θα είναι το νέο πολιτικό υποκείμενο και ποια η νέα κοινωνική και πολιτική πλειοψηφία που θα το βάλει αυτό το σχέδιο – αν υπάρχει - σε εφαρμογή» ;

4.         Η ΠΡΟΤΑΣΗ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ

4.1.      Η σύνθετη και δομική καπιταλιστική κρίση αναδεικνύει την ανάγκη ενός νέου περιεχομένου που πρέπει να αποκτήσουν οι πολιτικές τόσο στην Ευρώπη και στη χώρα μας, για την διέξοδο από την κρίση. Η Ευρωπαϊκή Ένωση πρέπει να επανιδρυθεί στηριζόμενη: σε ένα νέο Σύμφωνο Σταθερότητας για την κοινωνική προστασία και για την αειφόρο ανάπτυξη, στην ουσιαστική αύξηση του ευρωπαϊκού προϋπολογισμού, και τον ριζικό αναπροσανατολισμό και αναδιάρθρωσή του, στην ριζική αναθεώρηση της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής με την ενίσχυση της γεωργίας της μεσογείου, στην υπαγωγή της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας στον πολιτικό έλεγχο του Ευρωκοινοβουλίου, στην υιοθέτηση ενός μόνιμου Μηχανισμού δανεισμού για την διέξοδο από την κρίση του χρέους, στην επιβολή ενός «φόρου Τόμπιν», στη μείωση των στρατιωτικών δαπανών, στην πολιτική ενοποίηση της Ευρώπης στη βάση της δημοκρατίας, της κοινωνικής συνοχής και της ειρήνης.

4.2.      Η διέξοδος της χώρας μας από την κρίση δεν μπορεί να γίνει με τα ίδια υλικά που οδήγησαν στην κρίση και της έδωσαν δομικό χαρακτήρα. Είναι αναγκαίες ανατροπές σε πολιτικές, αντιλήψεις και συμπεριφορές. Απέναντι στις πολιτικές αναπαραγωγής της κρίσης και διάσωσης του νεοφιλελεύθερου υποδείγματος που υπηρετούνται από το συντηρητικό τόξο και εντοπίζουν την κρίση μόνο στην δημοσιονομικής της έκφραση και απέναντι στον απομονωτισμό και τη στείρα άρνηση του παραδοσιακά αριστερού τόξου, η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ προτείνει ένα Πολιτικό Σχέδιο για μια δημοκρατική, βιώσιμη και κοινωνικά δίκαιη διέξοδο από την κρίση και περιλαμβάνει τρία Πολιτικά Σχέδια:

Πρώτον:    ΣΧΕΔΙΟ ΑΜΕΣΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΠΡΟΣΑΡΜΟΓΗΣ

Δεύτερον: ΜΕΣΟΠΡΟΘΕΣΜΟ ΣΧΕΔΙΟ ΔΙΕΞΟΔΟΥ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ

Τρίτον :    ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΟ ΣΧΕΔΙΟ ΑΝΑΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗΣ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ στη βάση ενός εναλλακτικού μοντέλου ανάπτυξης για την Ελλάδα, που θα υποστηρίξει την  διέξοδο από την δομική κρίση.

4.3.      ΣΧΕΔΙΟ ΑΜΕΣΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΠΡΟΣΑΡΜΟΓΗΣ

4.3.1.   Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ κατέθεσε την πρότασή της για την αντιμετώπιση της κρίσης αναγνωρίζοντάς την ως δομικής κρίσης της οποίας το δημοσιονομικό πρόβλημα είναι το αποτέλεσμά της. Η πρότασή για άμεσα μέτρα σχετικά με την ρύθμιση του χρέους εντοπίζονται:

Σε Ευρωπαϊκό επίπεδο:

Πρώτον: στη δημιουργία ενός μηχανισμού κοινής διαχείρισης του χρέους, με τη μεταφορά μέρους (το 60%) του ελληνικού χρέους και των άλλων χωρών- μελών της Ευρωζώνης, στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, που θα αναλάβει την αποπληρωμή του με παράλληλη έκδοση ευρωομολόγων, τα οποία θα αποπληρώνουν σε βάθος χρόνου και με χαμηλό επιτόκιο τα κράτη- μέλη.

Δεύτερον:  την παράλληλη ενεργοποίηση της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων για την έκδοση αναπτυξιακών ευρωομολόγων για τη χρηματοδότηση ενός ευρωπαϊκού σχεδίου επενδύσεων στις υποδομές, στις νέες τεχνολογίες και στην οικοανάπτυξη, με στόχο την προώθηση της οικονομικής ανάκαμψης και της απασχόλησης. Αυτή η συνολική ευρωπαϊκή λύση ακόμη δεν έχει επιλεγεί.

Σε επίπεδο της χώρας :

Πρώτον: Επιμήκυνση εξαρχής της συμφωνίας κατά πέντε έτη και κατανομή των στόχων στην δεκαπενταετία αντί της δεκαετίας. Αύξηση του δανείου κατά 30 δις ώστε να συνεχίσει η χρηματοδότηση του ελλείμματος από τους εταίρους –δανειστές και να αντιμετωπιστούν οι ζημιές από το PSI στα ασφαλιστικά ταμεία. Εξ αυτών των 30 δις θα πρέπει να διατεθούν τα 15 δις με εξόφληση σε τριάντα χρόνια με ρυθμό 5, 4, 3, 2, 1 (ανά έτος στα πέντε πρώτα χρόνια) ως ασφαλιστική δικλείδα για την επίτευξη των στόχων του προϋπολογισμού, αποκλειστικά στο μέρος των εσόδων. Τα δε υπόλοιπα 15 δις, με τους ίδιους όρους για ανακεφαλαίωση των ασφαλιστικών ταμείων από τη ζημιά που θα υποστούν από το κούρεμα. Να συνταχθεί με την προσπάθεια των εταίρων για ποσοστό τουλάχιστον 50 % στο κούρεμα και επιτόκιο έως και 3,5% στην ανταλλαγή των ομολόγων

Δεύτερον: Αυτόματη επιμήκυνση της συμφωνίας- στα πρώτα τρία χρόνια- και μετάθεσης των στόχων κατά ένα έτος για κάθε έτος για το οποίο δεν επιτυγχάνεται, εξαιτίας της υφεσιακής επίδρασης των μέτρων, ο στόχος για αύξηση του ΑΕΠ.

 Τρίτον: Συμμετοχή στο κούρεμα και των ομολόγων που κατέχουν η ΕΚΤ και οι Κεντρικές Τράπεζες. τουλάχιστον με τη μέθοδο της επιστροφής των ομολόγων στη χαμηλή τιμή που τα απέκτησε στη δευτερογενή αγορά

Τέταρτον: Ανακεφαλαιοποίηση τραπεζών μέσω κοινών μετοχών. προστασία των καταθέσεων, παροχή ρευστότητας στην αγορά και προώθηση της ανάπτυξης / απόκτηση μετοχών ώστε να υπάρξει επιστροφή των κεφαλαίων που θα δοθούν τώρα από το κράτος.

Πέμπτον: Ασφαλιστικά ταμεία / προώθηση λύσης που να καλύπτει το θέμα που προκύπτει από το κούρεμα που να αποτελεί συνδυασμό παραχώρησης ακίνητης περιουσίας του δημοσίου με άλλα μέτρα

Έκτον: Να εξαιρεθούν από την ρύθμιση τα ομόλογα φυσικών προσώπων, προστασία των καταθέσεων έως του ποσού των 100.000 Ε  που αποδεικνύουν την αγορά τους στην τιμή έκδοσης

Για την ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ είναι προφανές ότι προτεινόμενες λύσεις όπως η μονομερής αναστολή πληρωμής ομολόγων για μια τριετία , αποτελούν μονομερείς ρυθμίσεις που μας οδηγούν στην πραγματική  χρεοκοπία.

4.3.2.   Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ υποστηρίζει ότι το έλλειμμα δεν μπορεί να μειωθεί με δανεικά εσαεί αλλά απαιτείται αύξηση του ΑΕΠ, δηλαδή η αντιστροφή της ύφεσης και η αναπτυξιακή εκκίνηση και προτείνει άμεσα μέτρα που βελτιώνουν την κατάσταση :

α)         στα έσοδα, με το χτύπημα της φοροδιαφυγής,

β)      στις δαπάνες, με την καταπολέμηση της σπατάλης και την αλλαγή των όρων των προμηθειών,

γ)          στην ανάπτυξη, με την αξιοποίηση του ΕΣΠΑ,

δ)         στη ρευστότητα της αγοράς, με την διοχέτευση των χρηματοδοτήσεων - που δίδονται στις τράπεζες - στις επιχειρήσεις,

ε)         στην απόδοση του δημόσιου τομέα, με την αποτελεσματική αναδιοργάνωσή του,

στ)       στις τιμές των προϊόντων, με την καταπολέμηση των υπερτιμολογήσεων των καρτέλ.

4.3.3.. Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ στον αντίποδα των μέτρων λιτότητας που συνοδεύουν τη δανειακή σύμβαση προτείνει άμεσα μέτρα όπως:

α)         την προώθηση ενός αποτελεσματικού και εφικτού προγράμματος  προσαρμογής και μεταρρυθμίσεων που θα  στηρίξει την κοινωνία στη φάση της προσαρμογής και θα δώσει ώθηση στην ανάπτυξη.

β)         την αλλαγή των μέτρων με ισοδύναμα, να γίνει αποδεκτή η διαδικασία  προσαρμογής των στόχων όταν τα μέτρα εμφανίζουν πρόβλημα στο αποτέλεσμα και συνολικά να συνδεθεί η διαχείριση του ελλείμματος και του χρέους.

γ)         το ειδικό αναπτυξιακό πρόγραμμα που θα περιλαμβάνει  εξασφάλιση χρηματοδότησης και διαδικασίες εγγυήσεων για την υλοποίηση των δημόσιων έργων με αξιοποίηση κοινοτικών πόρων/συνεισφορά ελληνικού Δημοσίου, χρηματοδότηση από την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων, ιδιωτική χρηματοδότηση από δάνεια τραπεζών και ιδιωτών).

δ)         την δημιουργία ενός ξεχωριστού ταμείου όπου θα συγκεντρώνονται τα κεφάλαια που δεν έχουν αντληθεί από ευρωπαϊκά διαθρωτικά ταμεία,  και θα δίδονται στις υπερχρεωμένες χώρες με στόχο την τόνωση της ανάπτυξης

ε)         την άμεση χρηματοδότηση της αγοράς  μέσω της  καταβολής των υποχρεώσεων του κράτους και το συνολικό συμψηφισμό των απαιτήσεων του δημοσίου από τις επιχειρήσεις και τους πολίτες με τις υποχρεώσεις που αυτό έχει αντιστοίχως.

ζ)         την δημιουργία καναλιού χρηματοδότησης για όσο διάστημα οι τράπεζες βρίσκονται στη φάση της ανακεφαλαιοποίησης με τη μορφή ενός τραπεζικού οχήματος ειδικού σκοπού , για βιώσιμες επιχειρήσεις που έχουν υψηλή πιστοληπτική αξιολόγηση.

Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ υποστηρίζει την ανάγκη να υπάρξουν πολιτικές αντιμετώπισης της ύφεσης και προώθησης ενός νέου αναπτυξιακού μοντέλου με εξωστρέφεια, δημιουργική σχέση δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, ενδογενή ανάπτυξη με την παραγωγή υψηλού ποσοστού εμπορεύσιμων αγαθών με προστιθέμενη αξία, δημιουργία θέσεων εργασίας σε νέους τομείς  και άνοιγμα προοπτικών για τη νεολαία)

4..4.     ΜΕΣΟΠΡΟΘΕΣΜΟ ΣΧΕΔΙΟ  ΔΙΕΞΟΔΟΥ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ

4.4.1.   Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ απαντά στο βασικό ερώτημα που τίθεται από την κοινωνία για τη διέξοδο από την κρίση με ένα μεσοπρόθεσμο σχέδιο για δημοκρατική, βιώσιμη και κοινωνικά δίκαιη διέξοδο της χώρας από την κρίση που βασίζεται:

α)         στην αποφυγή της χρεοκοπίας,

β)         στην ανατροπή της άδικης κατανομής των βαρών,

γ)         στην αντιστροφή της ύφεσης μέσω μιας νέας αναπτυξιακής πορείας:

δ)         στην εξυγίανση και επαναθεμελίωση του πολιτικού συστήματος στη χώρα μας

4.4.2.. Πρέπει πάση θυσία να αποφευχθεί η χρεοκοπία του δημοσίου και η κατάρρευσης της οικονομίας, κάτι που θα την πληρώσουν δραματικά όλοι, οι εργαζόμενοι, οι συνταξιούχοι, οι νέοι. Το ελληνικό χρέος δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί όσο και αν ματώσει-και έχει ματώσει- ο ελληνικός λαός. Χρειάζεται κατά συνέπεια μια ευρωπαϊκού χαρακτήρα λύση. Η Ελλάδα πρέπει με κάθε τρόπο να εξασφαλίσει την παραμονή της στην Ευρωζώνη και να αναζητήσει λύσεις που θα καθιστούν βιώσιμο το ελληνικό χρέος. Πρέπει να υπάρξει μια ολοκληρωμένη και άμεση πολιτική αντιμετώπισης της κρίσης, πανευρωπαϊκού χαρακτήρα και μεγάλης ισχύος με την έκδοση ευρωομόλογου για τη χρηματοδότηση επενδύσεων, την ενίσχυση του ευρωπαϊκού προϋπολογισμού, τη δημιουργία μηχανισμού κοινής διαχείρισης του χρέους με τη μεταφορά μέρους του χρέους στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα με την μετατροπή των σταθεροποιητικών μηχανισμών σε Ευρωπαϊκό Ταμείο. Οι πολιτικές επιλογές των Κυβερνήσεων των τελευταίων δύο χρόνων για τη μείωση του ελλείμματος δεν έχουν τα στοιχεία της κοινωνικής δικαιοσύνης και της δίκαιης κατανομής των βαρών και τα μέτρα που παίρνει είναι σε τελευταία ανάλυση αναποτελεσματικά.

4.4.3.   Οι οικονομικές και κοινωνικές επιπτώσεις της κρίσης και των πολιτικών των Κυβερνήσεων  και της Τρόικας οδηγούν μεγάλα τμήματα του πληθυσμού σε εξαθλίωση. Είναι αναγκαία η ανατροπή της άδικης κατανομής των βαρών σε βάρος των αδύνατων στρωμάτων, με την αύξηση των δημοσίων εσόδων μέσα από την καταπολέμηση της φοροδιαφυγής και της παραοικονομίας και όχι μέσα από νέους έμμεσους φόρους καθώς και με την καταπολέμηση της ακρίβειας.

4.4.4.   Η αποφυγή της χρεοκοπίας δεν σημαίνει ότι αντιμετωπίστηκε το πρόβλημα. Η αντιστροφή της ύφεσης μέσα από την υλοποίηση μιας αναπτυξιακής πορείας, που θα τονώνει την ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων, θα δημιουργεί απασχόληση, θα αυξάνει τα εισοδήματα, θα διασφαλίζει την αειφορία των πόρων, την προστασία του περιβάλλοντος και της ποιότητας ζωής είναι αναγκαία για να μην μεταφέρουμε το σημερινό πρόβλημα στις επόμενες γενιές. Ένα νέο μοντέλου ανάπτυξης, έξω από το πελατειακό σύστημα, με πλήρη σεβασμό στο περιβάλλον, με ποιότητα προϊόντων και υπηρεσιών, με κοινωνική δικαιοσύνη,  με αποκέντρωση στους θεσμούς και στην οικονομία, με δομικές μεταρρυθμίσεις, με δυναμική συμμετοχή στο ευρωπαϊκό πλαίσιο είναι επιβεβλημένο. Ένα πενταετές αναπτυξιακό πρόγραμμα, με χρηματοδότησή του από τους μηχανισμούς της Ε.Ε. πρέπει  να τεθεί στην Ευρωπαϊκή διαπραγμάτευση. Η Ε.Ε. θα μπορούσε να οργανώσει την επενδυτική πρωτοβουλία για την αναπτυξιακή ώθηση της οικονομίας με τη σύμπραξη του προϋπολογισμού, της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων (ΕΤΕ) και ειδικών μηχανισμών, όπως τα επενδυτικά ομόλογα.

4.5.      ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΟ ΣΧΕΔΙΟ ΑΝΑΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗΣ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ

4.5.1    Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ προτείνει ένα Στρατηγικό Σχέδιο ανασυγκρότησης της χώρας στη βάση ενός εναλλακτικού μοντέλου ανάπτυξης που θα ενσωματώνει τις άμεσες Πολιτικές και το μεσοπρόθεσμο σχέδιο προσαρμογής και θα υποστηρίζει με στέρεο τρόπο την διέξοδο από την δομική κρίση και επικεντρώνεται σε τρεις δέσμες:

Πρώτον: Οικολογικός μετασχηματισμό της ελληνικής παραγωγικής δομής και της κατανάλωσης, αλλά αδιαχώριστα συνδεδεμένο με την κατοχύρωση της πλήρους απασχόλησης και την αναβάθμιση της θέσης των εργαζομένων, με έμφαση στην περιφερειακή ανάπτυξη, στη μείωση των ανισοτήτων, στην αναπτυξιακή αναδιανομή του κοινωνικού πλούτου και στον μετασχηματισμό του χρηματοπιστωτικού και φορολογικού συστήματος.

Δεύτερον: ανοιχτή και δημοκρατική κοινωνία συνοχής, που θα κατοχυρώνει και θα διασφαλίζει ατομικά και συλλογικά, πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα για όλους, ενάντια σε κάθε είδους διακρίσεις, τάξης, φύλλου, καταγωγής, που θα διασφαλίζει την ισότιμη πρόσβαση όλων των μελών της στα δημόσια συλλογικά αγαθά, σε μια καλύτερη παιδεία, σε ένα διευρυμένο κοινωνικό κράτος, στον πολιτισμό της καθημερινότητας.

Tρίτον : δημοκρατική οργάνωση της κοινωνίας μας, που σημαίνει την διεκδίκηση μιας διαφορετικής, κοινωνικά αποτελεσματικής και υπεύθυνης δημόσιας διοίκησης, τη ανάδειξη της τοπικής αυτοδιοίκησης σε κύτταρο της δημοκρατίας, την ανάπτυξη θεσμών και διαδικασιών που θα εμβαθύνουν τη δημοκρατία και θα διευρύνουν την συμμετοχή των πολιτών στις κοινές υποθέσεις..

4.5.2.   H ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ προσπαθεί να αντιμετωπίσει τα στοιχεία που συγκροτούν την δομική κρίση με αντιστοίχιση των προτάσεών της:  

·                    Απέναντι στην αναπτυξιακή κρίση προτείνουμε την παραγωγική ανασυγκρότηση με κατεύθυνση τον οικολογικό μετασχηματισμό της οικονομίας και βάση τις ήπιες, συνδυασμένες και ευφυείς  υποδομές με στόχο μια καινοτόμο και ανταγωνιστική περιφερειακή οικονομία.

·                    Απέναντι στην κοινωνική κρίση προτείνουμε ένα δίκτυ κοινωνικής προστασίας και αλληλεγγύης με περιφερειακές πολιτικές αναδιανομής του εισοδήματος και κοινωνικής εξισορρόπησης, με κοινωνικά αλληλέγγυες δράσεις προς τους μετανάστες και τις ευάλωτες  ομάδες που απειλούνται με κοινωνικό αποκλεισμό.

·                    Απέναντι στην περιβαλλοντική κρίση προτείνουμε ένα διαρκές σχέδιο προστασίας του περιβάλλοντος και την ενδυνάμωση του  περιβαλλοντικού κινήματος που θα υποστηρίζει το σχέδιο και θα διεκδικεί την εφαρμογή του.

·                    Απέναντι στην διατροφική κρίση προτείνουμε μία αγροδιατροφική αλυσίδα αξίας στο πλαίσιο ενός νέου καταναλωτικού ποιοτικού προτύπου εγχωρίων εισροών.

·                    Απέναντι στην κρίση του πολιτικού συστήματος και της αυτοδιοίκησης προτείνουμε την  επαναθεμελίωση της σχέσης της πολιτικής με τον πολίτη με νέους θεσμούς συμμετοχής και διαφάνειας με πάταξη της διαφθοράς, με διαφάνεια και με διαρκή διαβούλευση για τις αποφάσεις.

·                    Απέναντι στην πολιτισμική κρίση προτείνουμε ένα σχέδιο πολιτισμικής αναγέννησης με αιχμή του δόρατος την αλλαγή προσανατολισμού της Παιδείας με στόχο την υποστήριξη νέων αξιών με ανθρωπιστικό και συλλογικό περιεχόμενο στην εργασία, στη στάση ζωής, στην τέχνη, στην αισθητική, στις σχέσεις, στην επικοινωνία και στις συλλογικότητες.

·                    Απέναντι στην αβεβαιότητα της νέας γενιάς για το μέλλον της προτείνουμε ενεργητικές πολιτικές στρατηγικού προσανατολισμού, εκπαίδευσης, κατάρτισης, καινοτομικής επιχειρηματικότητας με έμφαση στην κοινωνική και αλληλέγγυα οικονομία.

4.6.      Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ προτείνει τις αναγκαίες λύσεις που απαντούν τόσο στον κίνδυνο της χρεοκοπίας όσο και στην αντιμετώπιση των διαρθρωτικών προβλημάτων της οικονομίας. Αυτές οι λύσεις απαιτούν βαθιές δημοκρατικές και ριζοσπαστικές μεταρρυθμίσεις που θα ανοίξουν νέα ατζέντα προοδευτικών αλλαγών και ανόρθωσης της χώρας, θα προκαλέσουν ρήξεις με το «μονόδρομο» νεοφιλελευθέρων λογικών αλλά και με τις διάχυτες νοοτροπίες χαμηλής απόδοσης, μειωμένης κοινωνικής ευθύνης, ατομικού σφετερισμού του δημόσιου χώρου και κλοπής των αγαθών μελλοντικών γενεών. Αυτές οι λύσεις απαιτούν υποστήριξη από μια νέα κοινωνική και πολιτική πλειοψηφία για να εφαρμοστούν και προφανώς ένα νέο πολιτικό υποκείμενο. Η διέξοδος από την κρίση ή θα είναι δημοκρατική, βιώσιμη και κοινωνικά δίκαιη ή η κρίση θα αναπαράγεται σε βάρος των αδύναμων κοινωνικών στρωμάτων.

5.         ΤΟ ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΟ ΤΩΝ ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΕΩΝ

5.1.      Για να μην μείνουν όλα τα παραπάνω λόγια οφείλουμε να απαντήσουμε στους όρους και τις προϋποθέσεις εφαρμογής αυτών των προτάσεων. Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ εκτιμά ότι, καταγράφεται παντού η αναγκαιότητα για ένα νέο πολιτικό σύστημα με την ανάδειξη νέων πολιτικών υποκειμένων για την προώθηση των άκρως αναγκαίων μεταρρυθμίσεων. Οι μεταρρυθμίσεις όμως δεν είναι ουδέτερες, έχουν πρόσημο. Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ αναδεικνύει την αναγκαιότητα των προοδευτικών μεταρρυθμίσεων και προσδιορίζει μια νέα πολιτική και κοινωνική πλειοψηφία που θα τις κάνει πράξη. Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ διατυπώνει ένα πολιτικό σχέδιο ανασυγκρότησης του δημοκρατικού σοσιαλιστικού χώρου  με στόχο να αποτελέσει το πολιτικό υποκείμενο των αναγκαίων αλλαγών για μια διέξοδο από την κρίση με προοδευτικό χαρακτήρα. Ο χώρος του σοσιαλισμού, του ριζοσπαστικού μεταρρυθμισμού, παραμένει σήμερα χωρίς γνήσια έκφραση και εκπροσώπηση, από τη στιγμή που η μετακίνηση του ΠΑΣΟΚ σε θέσεις του οικονομικού φιλελευθερισμού και η μετακίνηση των άλλων δυνάμεων της Αριστεράς σε παλαιοκομμουνιστικές και αντιευρωπαϊκές θέσεις, δημιουργεί ένα μεγάλο πολιτικό κενό.

5.2.      Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ απευθύνεται στους πολίτες του ευρύτερου χώρου της αριστερής σοσιαλδημοκρατίας, και του δημοκρατικού σοσιαλισμού, της πολιτικής οικολογίας, σε όλες τις δημοκρατικές δυνάμεις ενταγμένες σήμερα σε σχηματισμούς ή ανένταχτες, σε όλους τους προοδευτικούς πολίτες για να οικοδομήσουν σχέσεις διαλόγου και ανοιχτής πολιτικής επικοινωνίας για την προώθηση του πολιτικού σχεδίου ανασυγκρότησης του δημοκρατικού σοσιαλιστικού χώρου με στόχο μια δημοκρατική, βιώσιμη και κοινωνικά δίκαιη διέξοδο της χώρας από την κρίση. 

6.         ΓΙΑ ΜΙΑ ΝΕΑ ΑΦΗΓΗΣΗ ΤΗΣ ΜΕΤΑ ΚΡΙΣΗΣ ΕΠΟΧΗΣ

6.1.      Σήμερα μπροστά μας έχουμε μια νέα πραγματικότητα η οποία μαζί με ένα αμφισβητούμενο ως προς την βιωσιμότητά του πακέτο ρύθμισης του χρέους περιλαμβάνει, μια σειρά από τα πλέον βάναυσα και επώδυνα μέτρα, που έρχονται να προστεθούν σε σωρεία άλλων, που έχουν ληφθεί ήδη ως αναπόσπαστα στοιχεία συνοδευτικά των προηγούμενων Μνημονίων.

Σήμερα πρέπει να υψώσουμε τη φωνή μας ενάντια στις αποκρουστικές πολιτικές της νεοφιλελεύθερης Ευρώπης της ύφεσης, της ανεργίας, των εκβιασμών και της τιμωρίας. Οι πολιτικές αυτές δεν εξυγιαίνουν αλλά διαλύουν τον τόπο μας και την ΕΕ.
Τον 21ο αιώνα, διέξοδος δεν υπάρχει στην εθνική αναδίπλωση. Η πάλη μας για τις αξίες και τις αρχές μας, για μια δικαιότερη κοινωνία, δεν έχει καμία πιθανότητα ευόδωσης χωρίς την ΕΕ. Μέσα στην ΕΕ, στην Ευρωζώνη και το Ευρώ συνεπώς, κατά των Μέρκελ και Σαρκοζί και με τους αντιπάλους τους. Κανείς δεν έχει ούτε το δικαίωμα ούτε και τη δυνατότητα να μας βγάλει από αυτήν. Αυτή την περίοδο οι συσχετισμοί στην Ευρώπη και οι ασκούμενες πολιτικές για την αντιμετώπιση της κρίσης δεν μας καλύπτουν. Η περιοριστική πολιτική λιτότητας των Μέρκελ-Σαρκοζι που επιβάλλεται σε όλη την Ευρώπη δεν είναι το σωστό πλαίσιο για να ανακάμψει η Ελλάδα. Ταυτόχρονα όμως το ΔΝΤ και οι εταίροι είναι αναγκασμένοι  - λόγω του φόβου της μετάδοσης της κρίσης –να  παρέχουν στήριξη για την προώθηση ρυθμίσεων του χρέους.

Σήμερα έχουμε να αντιμετωπίσουμε αυτή την Ευρώπη. Είναι σίγουρο πως η Ευρωπαϊκή Ένωση έχασε πολύτιμο χρόνο. Ταυτόχρονα επικράτησαν δυνάμεις που μεθοδικά μεγέθυναν τις ανισότητες και απομάκρυναν τις πολιτικές οικονομικής και κοινωνικής σύγκλισης. Αυτές οι δυνάμεις και  οι πολιτικές τους ,έχουν σοβαρή ευθύνη για την ένταση και την έκταση της κρίσης που βιώνει η Ευρώπη αυτή την στιγμή. Η απάντηση βρίσκεται στην εμμονή στις πολιτικές  σύγκλισης και αλληλεγγύης  στην Ε.Ε, στην παραμονή της χώρας μας στην ΟΝΕ και στο Ευρώ, παράλληλα με τις προσπάθειες για δημοσιονομική σταθερότητα. Η Ελλάδα οφείλει να συνεχίσει να πορεύεται μέσα και με τον σύγχρονο κόσμο.          

6.2.      Έχουμε βεβαίως παράλληλα και στη συνέχεια να αντιμετωπίσουμε την  πολιτική λιτότητας που μας επιβάλλουν και που αναπαράγει την κρίση. Έχουμε όμως δυνατότητες να αγωνιστούμε ενάντια σε αυτήν την πολιτική. Να αλλάξουμε τους συσχετισμούς στη χώρα και να προωθήσουμε μια  προοδευτική  έξοδο από την κρίση. Μια  πολιτική συντεταγμένης κοινωνικής προσαρμογής και οικονομικής ανάταξης. Μπορούμε επίσης βάσιμα να προσδοκούμε  και θα εργασθούμε ώστε να υπάρξουν πολιτικοί ανακαθορισμοί σε προοδευτική κατεύθυνση στην Ευρώπη που θα δημιουργήσουν ένα διαφορετικό πλαίσιο αντιμετώπισης της κρίσης. Ένα πλαίσιο που θα προωθεί την οικονομική – πολιτική ενοποίηση  της Ευρώπης και το συντονισμό της για τη μεγάλη στρατηγική λύση  σε ευρωπαϊκό επίπεδο που θα αναιρεί την πολιτική λιτότητας και θα οδηγεί στην ανάπτυξη.

6.3.      Ο αγώνας ενάντια στην πολιτική των μνημονίων, σε Ελλάδα και Ευρώπη, είναι μακρόχρονος, όχι στιγμιαίος. Όσες υπογραφές και αν μπουν σήμερα με το πιστόλι στον κρόταφο κάτω από ανεδαφικές και απαράδεκτες συμφωνίες, η ζωή θα τις ακυρώσει, όπως συνέβη εν πολλοίς και μέχρι σήμερα. Οφείλουμε να παλέψουμε αποφασιστικά, ενάντια στην παραπέρα εξαθλίωση του λαού μας και τη διάλυση της κοινωνίας μας. Αυτό που καθίσταται φανερό πλέον είναι ότι απαιτείται άμεσα, μέσα από τις εκλογές, μια νέα πολιτική διεύθυνση της χώρας για αξιόπιστη και μαχητική διαπραγμάτευση, για δίκαιη κατανομή των θυσιών, για να σηκώσει κεφάλι η κοινωνία.

6.4.      Εμμένουμε στην οργανωμένη δράση για να αντιμετωπιστούν τα τεράστια κοινωνικά προβλήματα. Τα συνδικάτα ,οι κοινωνικοί φορείς, κάθε μορφής κοινωνική οργάνωση πρέπει να αποκρούσουν τις επιπτώσεις και να αντιπαρατεθούν με πλαίσιο προτάσεων, με μαζικούς αγώνες, με αποτελεσματικότητα. Εμμένουμε  στην κοινωνία  των κινημάτων  και της αμφισβήτησης. Ταυτόχρονα η κοινωνική δράση πρέπει να μπορεί να επηρεάζει τις αποφάσεις. Αυτό σημαίνει πως τα κοινωνικά κινήματα πρέπει άμεσα να αποδεσμευτούν από τον κομματικό εναγκαλισμό, για να αποκτήσουν ξανά την εμπιστοσύνη των πολιτών. Ιδιαίτερα αυτό αφορά το Συνδικαλιστικό Κίνημα και την Τοπική Αυτοδιοίκηση.

6.5    Σήμερα έχουμε χρέος να σχεδιάσουμε ένα μέλλον με μια νέα αφήγηση για την ιδεολογία, την πολιτική, την οικονομία, το περιβάλλον, τον πολιτισμό την παιδεία, την κοινωνία. Μια νέα αφήγηση για το μέλλον είναι αναγκαία. Ένα νέο όραμα για την νεολαία μας πρέπει να αναζητήσουμε, ένα σχέδιο για την μετά – κρίση εποχή πρέπει να αρχίσουμε να σχεδιάζουμε. Μια νέα ελπίδα πρέπει να γεννηθεί για τον τόπο μας.

Σε αυτό το πλαίσιο η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ αγωνίζεται και προτείνει