ΕΝΗΜΕΡΩΤΙΚΟ ΔΕΛΤΙΟ  (5) 

ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ ΛΑΡΙΣΑΣ 

( 1 - 9 - 2011 ) 

►  Μνήμη Λεωνίδα Κύρκου                                                                                                               

 Πριν 24 χρόνια ο ευρωπαϊστής Λεωνίδας Κύρκος έλεγε ότι  «Η στρατηγική της Αριστεράς στην Ευρώπη πρέπει να έχει ως αφετηρία την επιδίωξη του πολιτικού ελέγχου στις διαδικασίες διεθνοποίησης, ώστε να μην επικρατήσει η ωμότητα των νόμων του κέρδους και να μην καθορίζουν
κέντρα με ιμπεριαλιστικές βλέψεις τη βούληση και τις αποφάσεις των διακρατικών κοινοτήτων συνεργασίας και ανάπτυξης».
Πόσο επίκαιρα ηχούν τα λόγια του σήμερα, που το ευρωπαϊκό εγχείρημα δοκιμάζεται ακριβώς από
έλλειψη αλληλεγγύης και πολιτικής βούλησης ...
Ο Λεωνίδας Κύρκος υπήρξε ένας πολιτικός που ενώ ερχόταν από ένα κομμουνιστικό παρελθόν, ο ίδιος προσέβλεπε σε ένα διαφορετικό μέλλον.
Παραμένοντας «κομμουνιστής», χαρακτηρισμός που για αυτόν ήταν περισσότερο ηθικός παρά πολιτικός, υπήρξε η προσωποποποιημένη προσπάθεια της Αριστεράς να αλλάξει. Υπήρξε πρώιμα  ευρωπαϊστής (όταν οι άλλοι διέγραφαν όσους τολμούσαν να μιλήσουν για “την Ευρώπη των λαών”). Υπήρξε πρώιμα αντιδογματικός και άνθρωπος που πίστευε στην αξία του συμβιβασμού, στη  διαπραγμάτευση, στην ανάγκη ουσιαστικών πολιτικών συνθέσεων (όταν οι άλλοι κήρυτταν τη σύγκρουση). Υπήρξε πολιτικός που  συστηματικά αντιστάθηκε σε κάθε μορφή εθνικισμού (την ώρα που οι άλλοι πλειοδοτούσαν σε “πατριωτισμό”). Υπήρξε άνθρωπος που διέθετε υψηλή αισθητική, που αγαπούσε με πάθος την κλασική μουσική,  κι έπαιζε δημόσια φυσαρμόνικα την Ένατη του Μπετόβεν (όταν οι άλλοι έστηναν κουμπαριές στα λογής “πολιτιστικά κέντρα της παραλιακής”). Υπήρξε πολιτικός που δεν κόλλησε στην καρέκλα και αποχώρησε στα εξήντα πέντε του χρόνια για να αφήσει τόπο στους νεότερους (όταν άλλοι ήθελαν ακόμα και ημιθανείς να κυβερνούν την Ελλάδα).
Αυτά και άλλα πολλά (για όσους από μας τον γνώρισαν από κοντά) συγκροτούν το ήθος του Λεωνίδα Κύρκου. Το παράδειγμα της ζωής του και η παρακαταθήκη του, ηθική και πολιτική, είναι  μέγιστο “κέρδος” για εκείνη την Αριστερά που ονειρεύεται την αλλαγή στην Ελλάδα, την Ευρώπη και τον κόσμο...
                                                       Νομαρχιακή Επιτροπή Λάρισας της Δημοκρατικής Αριστεράς

 ►   Συνεδρίαση      ΕΕ                                                                                        (24-8-2011)          
Πραγματοποιήθηκε, ύστερα από τις διακοπές, με περιορισμένη σύνθεση (10 από τα 19 μέλη), η πρώτη συνεδρίαση της ΕΕ. Τα θέματα που απασχόλησαν την συνεδρίαση ήταν:
• Η προετοιμασία  για την παρουσία του κόμματος στην ΔΕΘ και το περιεχόμενο της συνέντευξης
τύπου του προέδρου.
• Τρέχοντα θέματα
Για την ΔΕΘ, η συζήτηση θα επαναληφθεί στην επόμενη συνεδρίαση της ΕΕ (30/8).
Οι πρώτες σκέψεις που διατυπώθηκαν από τα μέλη της ΕΕ, συνοψίζονται στα εξής:
• Η συνέντευξη του προέδρου δεν πρέπει να περιοριστεί μόνο ή κυρίως στα θέματα της οικονομίας,
αλλά να αναφερθεί στο σύνολο των πολιτικών προβλημάτων της χώρας.
• Έμφαση να δοθεί στο πρόγραμμα των μεταρρυθμίσεων που προτείνει η ΔΗΜΑΡ
• Να περιγράψουμε την εναλλακτική κυβερνητική λύση που προτείνει η ΔΗΜΑΡ
Προτάθηκε, επίσης, η ΔΗΜΑΡ να υιοθετήσει το αίτημα για πρόωρες εκλογές.
Για το σύνολο των θεμάτων αυτών, η οριστική κατάληξη θα γίνει στην επόμενη συνεδρίαση της ΕΕ.
Η αντιπροσωπεία του κόμματος στην ΔΕΘ θα είναι ολιγομελής (τα οικονομικά μας δεν επιτρέπουν άλλες σκέψεις), Θα αποτελείται από τον πρόεδρο, τον εκπρόσωπο τύπου και τον υπεύθυνο οικονομικής πολιτικής και θα πλαισιωθεί από τα μέλη της ΕΕ και της ΚΕ στην  Θεσ/νίκη.
Η συνέντευξη τύπου του προέδρου θα γίνει την Δευτέρα 12/9 στις 11 π.μ. και θα μεταδοθεί τηλεοπτικά από την ΕΤ. Το απόγευμα της ίδιας μέρας θα γίνει συνάντηση με το ΔΣ της ΔΕΘ. Το οριστικό πρόγραμμα θα διαμορφωθεί τις επόμενες ημέρες.
Στην συζήτηση για τα τρέχοντα τέθηκαν θέματα που αφορούν, κυρίως, στον τόπο που διεξάγεται ο
δημόσιος διάλογος (σε διάφορα blogs και forum στο διαδίκτυο) ανάμεσα σε μέλη και στελέχη του
κόμματος. Επισημάνθηκε ότι το ύφος του διαλόγου, οι χαρακτηρισμοί που ανταλλάσσονται, η υιοθέτηση, ως δεδομένης, κάθε «πληροφορίας», κάθε δημοσιεύματος και κάθε φήμης, δεν βοηθούν την κοινή μας προσπάθεια. Πολύ περισσότερο όταν μέλη της ΚΕ τροφοδοτούν, με τα κείμενα τους, ή ανέχονται τοποθετήσεις που ξεπερνούν κατά πολύ την δεοντολογία που οφείλει να υπάρχει σε διάλογο μεταξύ στελεχών και μελών του ίδιου κόμματος.
Αποφασίστηκε να υπάρξει ολοκληρωμένη συζήτηση, στη βάση εισήγησης, για τις αρχές και το πλαίσιο του δημόσιου διαλόγου ανάμεσα στα μέλη της ΔΗΜΑΡ.
...
 ►  Για τις επαφές με το Πανελλήνιο Άρμα Πολιτών και άλλους Πασοκογενείς                           

Σε προηγούμενες συνεδριάσεις της ΕΕ (12/7 και 19/7), τα μέλη της ενημερώθηκαν ότι, με πρωτοβουλία του «Άρματος», ζητήθηκε να υπάρξει συνάντηση με την ΔΗΜΑΡ, στο πλαίσιο των επαφών που πραγματοποιεί το «Άρμα» με πολιτικά κόμματα και κινήσεις. Η ΕΕ έδωσε την εξουσιοδότησή της για να γίνουν αυτές οι συναντήσεις.
 Επειδή το θέμα έχει πάρει μια σχετική δημοσιότητα, διευκρινίζονται τα εξής:
• Έχουν γίνει 3 συναντήσεις με το «Άρμα», 1 συνάντηση με τον «Νέο Αγωνιστή» (ομάδα  νεώτερων
στελεχών που αποχώρησαν από το ΠΑΣΟΚ) και με την «Κοινωνική Αριστερά» (στελέχη που
αποχώρησαν από το ΠΑΣΟΚ).
• Όλες οι συναντήσεις ήταν απολύτως διερευνητικές.
• Δεν υπήρξε καμία δέσμευση από την πλευρά μας για κανένα θέμα και πολύ περισσότερο για εκλογική συνεργασία.
• Διευκρινίσαμε σε όλους, ότι δεσμευόμαστε από τις αποφάσεις του Συνεδρίου μας και τις καταστατικές αρχές λειτουργίας μας. Αυτό σημαίνει, ότι οποιαδήποτε απόφαση για θέματα σχετικά με πιθανές συνεργασίες θα ληφθεί από το Διαρκές Συνέδριο του κόμματος.
Η κινητικότητα που παρουσιάζει ο χώρος του ΠΑΣΟΚ είναι κάτι που πρέπει να μας απασχολήσει. Οι
κινήσεις, από την πλευρά μας, προϋποθέτουν σχεδιασμό, σοβαρότητα, υπευθυνότητα και κυρίως
εμπιστοσύνη προς τα πρόσφατα εκλεγμένα όργανα του κόμματος από την πλευρά όλων των στελεχών.
Η ΕΕ σε επόμενη συνεδρίαση της θα συζητήσει αναλυτικά το θέμα. Οι σχετικές αποφάσεις (με αυτονόητα  εισηγητικό χαρακτήρα) θα γνωστοποιηθούν σε όλο το κόμμα.

 ►     Οι θέσεις μας για τα ΑΕΙ.                                                                                                         

Η ΕΕ της ΔΗΜΑΡ ασχολήθηκε σε 3 συνεχόμενες συνεδριάσεις με το νομοσχέδιο για τα ΑΕΙ (12/7,
19/7 και 26/7).Στην συνεδρίαση της 12ης Ιουλίου – κοινή με τα μέλη της ΚΕ στο χώρο της Παιδείας επιβεβαιώθηκε ότι η στάση της ΔΗΜΑΡ θα εξαρτηθεί από την αποδοχή ή μη των θέσεων του τομέα
Παιδείας και Έρευνας έτσι όπως αυτές έχουν κατατεθεί σε 2 κείμενα: 1)Το κείμενο των 10 θέσεων και 2) το κείμενο της εξειδίκευσης των 10 θέσεων, λαμβάνοντας υπόψη και τις θέσεις της ΠΟΣΔΕΠ καθώς και την ανάγκη ενότητας της Ομοσπονδίας των Πανεπιστημιακών.
Ο τομέας Παιδείας επίσης, με ανακοίνωσή του στις 6/7 είχε επιβεβαιώσει την θέση αυτή. Στην συνεδρίαση της 19ης Ιουλίου η ΕΕ ενημερώθηκε ότι διαμορφώνεται ευνοϊκό κλίμα για την αποδοχή από την υπουργό των προτάσεων της ΠΟΣΔΕΠ, αλλά και της ΔΗΜΑΡ. Η διαφαινόμενη θετική αυτή εξέλιξη ακυρώθηκε τις επόμενες ημέρες και στην συνεδρίαση της 26ης Ιουλίου η ΕΕ ενημερώθηκε για την υπαναχώρηση της κυβέρνησης  και  επιβεβαίωσε  την  θέση  της  για  καταψήφιση  του  νομοσχεδίου  στην  περίπτωση  που  δεν τροποποιηθεί  το  Σ/Ν  στην  κατεύθυνση  των  προτάσεων  της  ΔΗΜΑΡ  αλλά  και  της  συντριπτικής πλειοψηφίας  των  πανεπιστημιακών.  Ταυτόχρονα  στην  επιτροπή  μορφωτικών  υποθέσεων  της  Βουλής καταθέσαμε εκ νέου τις προτάσεις μας και επιφυλαχθήκαμε για την τοποθέτησή μας στην ολομέλεια από τις τροποποιήσεις που θα έκανε η υπουργός. Στις 18/8 παραλάβαμε το σχέδιο νόμου χωρίς καμία αλλαγή από αυτό που κατατέθηκε στην επιτροπή μορφωτικών υποθέσεων και εκδώσαμε σχετική ανακοίνωση με αρνητική  τοποθέτηση  της  ΔΗΜΑΡ.  Οι  όποιες  αλλαγές  στάλθηκαν   την  επομένη  ηλεκτρονικά  στο βουλευτή της ΔΗΜΑΡ Θανάση Λεβέντη και δεν ήταν ουσιαστικές για να επιβάλουν την αλλαγή της θέσης μας. Ταυτόχρονα η ΠΟΣΔΕΠ με ανακοίνωσή της ζητούσε την καταψήφιση του σχεδίου νόμου. Βουλευτές του  ΠΑΣΟΚ  ζητούσαν  επίσης  τροπολογίες  στην  κατεύθυνση  των  δικών  μας  προτάσεων  ενώ  η επιστημονική  επιτροπή  της Βουλής με  ανακοίνωσή της  έκρινε αντισυνταγματικές  βασικές διατάξεις  του νόμου.
Παράλληλα,  ο  Τομέας  Παιδείας  του  κόμματος,  με  ηλεκτρονική  ψηφοφορία,  από  1/8  έως  25/8, τοποθετήθηκε υπέρ της καταψήφισης του νομοσχεδίου με 27 ΥΠΕΡ 4 ΚΑΤΑ και 2 ΛΕΥΚΑ.
Συνοπτικά οι λόγοι που μας οδήγησαν στην αρνητική ψήφο στην βουλή είναι:
• Η  αποδυνάμωση της αυτοδιοίκησης  των ΑΕΙ, σύμφωνα και  με  την έκθεση της Επιστημονικής  Επιτροπής της Βουλής, προκαλεί αμφιβολίες για τη συνταγματική νομιμότητα του νομοθετήματος
σε επιμέρους σημεία. Το νομοσχέδια αλλοιώνει τα βασικά «νομολογιακά δεδομένα» του άρθρου
16, σε ό,τι αφορά την «πλήρη αυτοδιοίκηση». Ειδικότερα, σοβαρές ενστάσεις εγείρονται για τη
λειτουργία του Συμβουλίου Ιδρύματος, στο οποίο ανατίθενται αρμοδιότητες, (απόφαση για τον
Οργανισμό  και  τον  εσωτερικό  κανονισμό  των  ιδρυμάτων,  διορισμός  και  παύση  των
πανεπιστημιακών  αρχών),  οι  οποίες  είναι  πράξεις  και  ενέργειες  διοικητικού  και  όχι
εποπτικού/ελεγκτικού  χαρακτήρα.  Είναι  προφανές  πως  η  αλλαγή  αυτής  της  λειτουργίας  δεν
αλλάζει  με  ποσοτικές  ποσοστώσεις  εσωτερικών  και  εξωτερικών  μελών  αλλά  με  ουσιαστικό
ανακαθορισμό  αρμοδιοτήτων  του  Συμβουλίου,  και  ταυτόχρονη  αναβάθμιση  της  Συγκλήτου,  η
οποία πρέπει να παραμείνει το κυρίαρχο όργανο της αυτοδιοίκησης του Παν/μίου.
• Η  χρηστή,  αποτελεσματική  και  αξιοκρατική  διοίκηση  περνάει  υποχρεωτικά  μέσα  από  τη
διευρυμένη  δημοκρατική  νομιμοποίηση  των  οργάνων.  Στην  κατεύθυνση  αυτή,  όλα  τα
μονοπρόσωπα όργανα διοίκησης (πρύτανης, αντιπρυτάνεις, κοσμήτορες, διευθυντές προγραμμάτων
σπουδών)  πρέπει  να  εκλέγονται  από  την  ίδια  την  ακαδημαϊκή  κοινότητα.  Ειδικότερα  για  τους
κοσμήτορες, με τον αναβαθμισμένο ρόλο τους, θα έπρεπε να προβλέπεται η εκλογή τους από τα
μέλη ΔΕΠ της σχετικής Σχολής. Πως είναι δυνατόν να εκλέγεται ο Πρύτανης από το σώμα των
καθηγητών και να μην εκλέγονται, αλλά να διορίζονται από αυτόν οι αναπληρωτές Πρυτάνεις;  Πως
είναι δυνατόν να εκλέγεται ο Πρύτανης από την κοινότητα ενώ ο Κοσμήτορας να επιλέγεται και να
παύεται  από το Συμβούλιο του Ιδρύματος; Η αντισυνταγματικότητα των ρόλων είναι προφανής.
• Το  νομοσχέδιο  δεν  ανταποκρίνεται  στο  ρόλο  των  Τμημάτων  ως  εκπαιδευτικών  μονάδων,  που αντιστοιχούν σε αναγνωρισμένα επιστημονικά αντικείμενα, για τα οποία χορηγούνται τα σχετικά
πτυχία.  Επίσης,  οι  εκλογές  μελών  ΔΕΠ  αλλά  και  οι  εξελίξεις  του  υπάρχοντος  εκπαιδευτικού
προσωπικού πρέπει να γίνονται από επιτροπές μελών ΔΕΠ με ευθύνη των Τμημάτων (και όχι του
Κοσμήτορα), με άξονα τη συνάφεια του αντικειμένου. 
• Στο  νομοσχέδιο  δεν  υπάρχει  σαφής  δέσμευση  για  δημόσια  χρηματοδότηση της  βασικής  και
εφαρμοσμένης έρευνας.  Η ένταξη, μάλιστα,   των Ειδικών Λογαριασμών Κονδυλίων Έρευνας σε
ένα  Νομικό  Πρόσωπο  Ιδιωτικού  Δικαίου  ενδέχεται  να  αυξήσει  τις  πιέσεις  της  αγοράς  στο ακαδημαϊκό προϊόν της έρευνας. 
• Τέλος,  ιδιαίτερα  προβληματική  είναι  η  μη  κατοχύρωση  της  φοιτητικής  συμμετοχής,  η  υποβάθμιση  των πτυχίων  μέσω  της  αποσύνδεσής  τους  από  συγκεκριμένο  γνωστικό  αντικείμενο  (άρα,  και  από  το  αντίστοιχο περιεχόμενο  σπουδών,  που  οδηγεί  σε  συγκεκριμένο  πτυχίο),  η  έλλειψη  σαφούς  στήριξης  της  φοιτητικής μέριμνας και η ουσιαστική κατάργηση του ασύλου.

 ►  Η  τελευταία  μεταμόρφωση  του  κεφαλαίου         του Γιάννη Φασούλα                                   
Πριν από 235 χρόνια ο Σκοτσέζος καθηγητής της Ηθικής Φιλοσοφίας Άνταμ Σμιθ εκδίδει το κλασικό πια έργο του «Έρευνα για τη φύση και τις αιτίες του Πλούτου των Εθνών», θεμελιώνοντας έτσι τις αρχές λειτουργίας της οικονομίας της αγοράς και θέτοντας τις βάσεις της σύγχρονης οικονομικής επιστήμης.
Εκεί, λοιπόν, μίλησε για τον «φειδωλό άνθρωπο», που με την «ετήσια αποταμίευσή του» «αναδεικνύεται σε ευεργέτη της κοινωνικής ευημερίας» και για τον «άσωτο άνθρωπο», που «οι δαπάνες του ξεπερνούν το εισόδημά του» και «αναδεικνύεται σε εχθρό της κοινωνικής ευημερίας». Μίλησε για τη «συσσώρευση του αποθέματος», για το «δανειζόμενο απόθεμα», κι έγραψε, πως «ο άνθρωπος που δανείζεται με σκοπό να καταναλώσει, πολύ σύντομα θα καταστραφεί και ο δανειστής του θα έχει γενικά την ευκαιρία να μετανοήσει για την αφροσύνη του (να του δανείσει)».
Από το «κεφαλαιακό απόθεμα», λοιπόν, της εποχής του προβιομηχανικού καπιταλισμού του 18ου αιώνα, αυτό που περισσεύει, δηλαδή, από την άμεση κατανάλωση, μέχρι το σύγχρονο χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο των αγορών χρήματος και τα απίθανα χρηματοπιστωτικά τους προϊόντα, έχουν περάσει χρόνια πολλά. Πάνω από δύο αιώνες ιστορία. Βιομηχανική επανάσταση, καπιταλισμός, μαρξισμός, θεωρία της υπεραξίας, επαναστάσεις, σοσιαλισμός, υπαρκτός σοσιαλισμός, παγκοσμιοποίηση. Ο  σοσιαλιστικός κόσμος αναδύθηκε, κυριάρχησε στο μισό της γης και τέλος κατέρρευσε, ενώ ο καπιταλισμός απορροφούσε συνεχώς τις κρίσεις του και προσαρμοζόταν πάντα στις νέες πραγματικότητες.
 Μέσα στον ιστορικό χρόνο μιας γενιάς το «κεφαλαιακό απόθεμα» του 18ου αιώνα μεταμορφώθηκε από αποταμιευτικό κεφάλαιο των δεκαετιών του ’50 και του ‘60  στο καταναλωτικό κεφάλαιο της σημερινής εποχής. Με τον όρο «κεφάλαιο», σήμερα δεν εννοούμε πλέον το επενδυμένο σε κεφαλαιουχικό, βιομηχανικό εξοπλισμό, αλλά τους «άυλους τίτλους» του σύγχρονου χρηματοπιστωτικού συστήματος.
Κυρίαρχα του παιχνιδιού δεν είναι πια τα μετοχικά κεφάλαια  των βιομηχανικών επιχειρήσεων και των πολυεθνικών εμπορικών εταιρειών, αλλά τα πιστωτικά κεφάλαια των ποικιλώνυμων πιστωτικών ιδρυμάτων.
Η General Motors, μια από τις ναυαρχίδες του κλασικού καπιταλισμού του προηγούμενου αιώνα έδωσε τη θέση της στη σύγχρονη “Soros Fund Management”.  Τα συσσωρευμένα μεταπολεμικά κεφάλαια, τα τεράστια διεθνή χρηματικά πλεονάσματα αφού στην αρχή στράφηκαν στη δημιουργία γιγαντιαίων πολυεθνικών εταιρειών, στη συνέχεια άρχισαν να στρέφονται στη δημιουργία μεγάλων χρηματοπιστωτικών κοιτασμάτων, ικανά να χρηματοδοτήσουν τις μελλοντικές καταναλωτικές δαπάνες κρατών και πολιτών, μέσα από την κάλυψη ελλειμματικών κρατικών προϋπολογισμών και με τη χορήγηση καταναλωτικών δανείων. Από την εποχή που κάθε χρόνο γιορτάζαμε την 31η Οκτωβρίου, ως  παγκόσμια ημέρα της αποταμίευσης, το ταχυδρομικό ταμιευτήριο μοίραζε κουμπαράδες κι εμείς γράφαμε εκθέσεις για τα καλά της αποταμίευσης, περάσαμε στην εποχή των ατέλειωτων καταναλωτικών ημερών, στην εποχή που, με τις ευλογίες του επίσημου κράτους, διαφημίζονται από τη  μια τα καταναλωτικά δάνεια, κι από την άλλη αποδοτικότερες μορφές τοποθέτησης των αποταμιευτικών κεφαλαίων. Από τη στιγμή, λοιπόν, που η μεταπολεμική ευημερία των κοινωνιών της Δύσης, συσσώρευσε κεφάλαια και χρηματικά πλεονάσματα πολύ περισσότερα από αυτά που απαιτούνταν για την κάλυψη επενδυτικών, επιχειρηματικών αναγκών, ήταν αναπόφευκτο αυτά να διοχετευθούν για την κάλυψη νέων καταναλωτικών αναγκών. Έπρεπε, δηλαδή, να εφευρεθούν νέες ανάγκες. Η καταναλωτική κοινωνία κυριάρχησε. Ο κόσμος όχι μόνο δεν αποταμίευε ένα μέρος του εισοδήματός του για μελλοντικές του ανάγκες, αλλά αντίθετα άρχισε να καταναλώνει τα μελλοντικά του εισοδήματα. Ελλειμματικοί κρατικοί προϋπολογισμοί υιοθετήθηκαν ως αναπτυξιακοί, διαφημίστηκαν ποικιλοτρόπως τα ποικιλώνυμα καταναλωτικά δάνεια. Ο στόχος ήταν να βρουν διέξοδο και να τοποθετηθούν τα λιμνάζοντα μεγάλα χρηματικά πλεονάσματα της Δύσης.
   Το διεθνές, λοιπόν, πιστωτικό κεφάλαιο, ως αποταμιευτικά τραπεζικά προϊόντα ή ως αμοιβαία
κεφάλαια, οδηγήθηκε σταδιακά στον έλεγχο και τη διαχείριση της κατανάλωσης και των μελλοντικών εισοδημάτων προκειμένου να υπάρξουν αποδοτικότερες τοποθετήσεις. Από την προσπάθεια, ελέγχου της παγκόσμιας παραγωγής και των πρώτων υλών πέρασε στην προσπάθεια ελέγχου και της κατανάλωσης.
Διείδε, αν θέλεις, ότι πιο εύκολα ελέγχεις τον άνθρωπο – καταναλωτή παρά τον άνθρωπο – παραγωγό. Οι μόνοι, όμως, που δεν κατάλαβαν τίποτα από όλη αυτήν την ιστορία, ήταν η αριστερά και το συνδικαλιστικό της κίνημα. Συνεχίζουν μέχρι και σήμερα ακόμη, να πιστεύουν, πως το κύριο όπλο των εργαζομένων είναι η αποχή από την εργασία (απεργία) κι όχι η αποχή από την κατανάλωση. Εξακολουθούν να βλέπουν τον άνθρωπο μόνο σαν εργαζόμενο, αγνοώντας, πως ο ίδιος ο εργαζόμενος άνθρωπος είναι ταυτόχρονα και καταναλωτής και αποταμιευτής, συγκροτώντας με τις αποταμιευτικές του καταθέσεις τις διεθνείς χρηματαγορές. Η σύγχρονη οικονομική πραγματικότητα είναι πλέον πολύ σύνθετη, πολύπλοκη και αντιφατική και δεν μπορεί να ερμηνευθεί  «με μεθόδους και εργαλεία του παρελθόντος», (Φώτης Κουβέλης, συνέντευξη στην «Ελευθερία»,  2 Ιουλίου 2011).
 Οι κρίσεις  χρέους και ελλειμμάτων, που αντιμετωπίζουν σήμερα οι δυτικές οικονομίες, δεν είναι, για τον ιδρυτή της κλασικής Πολιτικής Οικονομίας Άνταμ Σμιθ, παρά οι συνέπειες «αστόχαστων» ενεργειών και μιας άσωτης διαχείρισης.
                

 ►  Ζακ Ντελόρ: "Στο χείλος του γκρεμού" η Ευρωπαική Ενωση.                           17/08/2011

«Στο χείλος του γκρεμού» εκτιμά ότι βρίσκεται η Ευρωζώνη ο Ζακ Ντέλορ, πρώην
Πρόεδρος της Κομισιόν, προσθέτοντας πως όταν η Ευρώπη υπόσχεται ανέφικτες θεσμικές
εξελίξεις «βάζει τρικλοποδιά στον εαυτό της». Συγχρόνως ο κ. Ντελόρ, εκτός των άλλων,
προτείνει μερική και προσωρινή αμοιβαιότητα των χρεών στη ζώνη του κοινού νομίσματος.
Την Τετάρτη, σε συνέντευξή του στο L'Express, ο πρώην πρόεδρος της Ευρωπαϊκής
Επιτροπής αναφέρεται στα λάθη του παρελθόντος αλλά και τους κινδύνους του σήμερα: Τα
οικονομικά μοντέλα των κρατών της ΕΕ, τονίζει, είναι σήμερα πολύ διαφορετικά ώστε να
πιστεύουμε σε πραγματικές θεσμικές αλλαγές, προσθέτοντας ότι «και η πρόταση θεσμοθέτησης ενός Ευρωπαίου υπουργού Οικονομικών δεν έχει νόημα».
Αυτό που πρέπει να γίνει άμεσα, προτείνει ο Ζακ Ντελόρ, «είναι να προχωρήσουμε σε μερική και προσωρινή αμοιβαιότητα των χρεών, μέσω, για παράδειγμα, της δημιουργίας ενός Ευρωπαϊκού Ταμείου Απόσβεσης, το οποίο θα ήταν σε θέση να εξυπηρετεί και να στηρίζει όλα τα κράτη και πρωτίστως όσα πλήττονται σοβαρά από την κρίση».
Σε ερώτημα σχετικά με το λόγο που η Ευρώπη έφθασε σε αυτήν την κρίση, ο Ζακ Ντελόρ απάντησε
λέγοντας πως η νομισματική ένωση δημιουργήθηκε χωρίς να ακολουθήσει ο οικονομικός συντονισμός.
«Το 1997 είχα προτείνει στους ηγέτες μας ένα σύμφωνο συντονισμού των οικονομικών πολιτικών. Είχα φροντίσει να μην το αποκαλέσουμε οικονομική διακυβέρνηση, για να μην θιγούν οι Γερμανοί φίλοι μας. Η έκκλησή μου, όμως, δεν έγινε αποδεκτή από την τότε γαλλική κυβέρνηση» τόνισε ο κ. Ντελόρ, τονίζοντας επίσης ότι «εκεί ακριβώς εντοπίζεται ο σπασμένος κρίκος της αλυσίδας, στην έλλειψησυνεργασίας».
Επίσης, όπως σχολίασε «Σήμερα το ευρωπαϊκό όραμα της ενσωμάτωσης, που συμμερίζονταν οι Γερμανοί ηγέτες, όπως ο Αντενάουερ, o Σμιτ ή ο Κολ, απουσιάζει από την αντίληψη της Ανγκελα Μέρκελ. Έτσι, φάνηκε να διστάζει, καθώς επηρεάζεται εξαιρετικά από την παραμικρή μεταστροφή της γερμανικής κοινής γνώμης». Από την άλλη πλευρά η Γαλλία, πρόσθεσε ο Ζακ Ντελόρ, «προσπαθεί να αποφύγει το ενδεχόμενο να δει το Βερολίνο να εγκαταλείπει το σκάφος».
Επιπλέον, σε σχέση με τις δηλώσεις που έχουν γίνει σε ευρωπαϊκό επίπεδο, ο πρώην πρόεδρος της
Κομισιόν στράφηκε ενδεικτικά στο πρόσφατο σχέδιο στήριξης για την Ελλάδα: «Στις 21 Ιουλίου οι ηγέτες των "17" της ευρωζώνης κατέληξαν σε ένα αποτέλεσμα και στη συνέχεια, ανανέωσαν τη συνάντησή τους για το φθινόπωρο, χωρίς να διευκρινίσουν περαιτέρω τους όρους και τις προϋποθέσεις της εφαρμογής της απόφασης που έλαβαν. Στο μεταξύ, οι επενδυτές, προφανώς, αναρωτιούνται...».
Αναφορικά επίσης, με την ιδέα του «ευρωπαϊκού εξαμήνου», για το συντονισμό των οικονομικών πολιτικών των κρατών και επιτήρησης των δημοσιονομικών τους ανισορροπιών, που θα ξεκινήσει το επόμενο έτος, ο Ζακ Ντελόρ εκτίμησε ότι πρόκειται για μια «περίπλοκη ιδέα», η οποία δεν λαμβάνει υπόψη τις διαφορετικές εθνικές ιδιαιτερότητες.
Τέλος, όπως είπε ο κ. Ντελόρ «Κάθε κράτος έχει τα δικά του δυνατά και αδύναμα σημεία και δεν
μπορούμε να εφαρμόσουμε το γερμανικό μοντέλο σε όλα τα κράτη-μέλη. Δεν είναι ρεαλιστικό. Η λύση έγκειται στη συνεργασία», επεσήμανε, καταλήγοντας πως «Αυτό σημαίνει ότι οφείλουμε να θέσουμε την ΕΕ σε δύο βάσεις, στην οικονομική και τη νομισματική -και κάτι τέτοιο είναι κυρίως ζήτημα πολιτικής βούλησης».

 ►  Δήμαρχος, επιχειρηματίες και ΑΠΘ.      του Ι.Παντή                                               20/8/2011

Πρόσφατα περίπου 80 Θεσσαλονικείς υπέγραψαν κείμενο με κύριο αίτημα την υποστήριξη του σχεδίου νόμου που έχει κατατεθεί από το υπουργείο Παιδείας. Το κείμενο αυτό διακινήθηκε από το γραφείο του δημάρχου, κ. Μπουτάρη, και ειδικότερα από το σύμβουλό του, κ. Καμάρα.
Η πρώτη διαπίστωση από το κείμενο είναι ότι είναι πολύ σημαντικό για τη Θεσσαλονίκη και το ΑΠΘ το ότι υπάρχουν 80 Θεσσαλονικείς, κυρίως επιχειρηματίες, που ενδιαφέρονται για το νομικό πλαίσιο των πανεπιστημίων και συνακόλουθα για τη βελτίωση της δημόσιας εκπαίδευσης προς όφελος της κοινωνίας.
Είναι επίσης πολύ σημαντικό ότι αυτή η προσφορά για την αναβάθμιση των πανεπιστημίων ξεκινά από τη Θεσσαλονίκη. Το ότι σε κανένα άλλο δήμο της χώρας που υπάρχει πανεπιστήμιο δεν έχει αναπτυχθεί ανάλογη πρωτοβουλία πιθανόν να σχετίζεται αφενός με το ότι η Θεσσαλονίκη έχει δήμαρχο έναν επιτυχημένο επιχειρηματία και αφετέρου με το ότι το ΑΠΘ αποτελεί ελκυστικό χώρο λόγω της μεγάλης περιουσίας που διαθέτει. Προφανώς, η υψηλή επιχειρηματική αντίληψη του κ. Μπουτάρη του έδωσε τη δυνατότητα να αντιληφθεί πρώτος την επιχειρηματική ευκαιρία που το ΑΠΘ προσφέρει λόγω της περιουσίας του κι έτσι να καλέσει και τους άλλους επιχειρηματίες της πόλης στη δημιουργία της πρώτης ομάδας παρέμβασης στην ανώτατη εκπαίδευση.
Αφού ήδη υπάρχει τόσο μεγάλη προσφορά συμμετοχής για τις επτά θέσεις των εξωτερικών μελών στα συμβούλια των πανεπιστημίων που ο νέος νόμος φέρνει και επειδή απουσιάζουν σκοπίμως οι κανόνες και τα κριτήρια επιλογής έτσι ώστε να υπάρχουν περιθώρια αυθαιρεσίας, θα πρέπει για την προάσπιση του δημόσιου συμφέροντος να τεθούν από τα πανεπιστήμια εξειδικευμένα κριτήρια για τους επιχειρηματίες που θα ήθελαν να συμμετάσχουν μελλοντικά στα συμβούλια.
Καταθέτω προς συζήτηση ένα μικρό σύνολο εν δυνάμει κριτηρίων:
1.Οι επιχειρήσεις τους να είναι οικονομικά εύρωστες και να μην είναι υπερχρεωμένες στις τράπεζες.
2.Να μην είναι κρατικοδίαιτες και κατά συνέπεια να μην εξαρτώνται από την εκάςττοτε πολιτική εξουσία.
3.Να μην παράγουν προϊόντα ή να προσφέρουν υπηρεσίες που δε συνάδουν με την Ακαδημαϊκότητα των Ιδρυμάτων (να μην είναι Casino, εταιρίες παραγωγής προϊόντων καπνού, ποτών κ.λπ.).
4.Να μην έχουν δικαστικές εμπλοκές, να μην έχουν καταδικαστεί και να μην υπάρχουν δικαστικές εκκρεμότητες.
5.Τα αποτελέσματα των επιχειρηματικών τους δραστηριοτήτων να μην είναι αρνητικά για το περιβάλλον και τη δημόσια υγεία.
6.Να μην υπάρχει καμία σχέση μέχρι τρίτου βαθμού συγγένειας με ιδιωτικούς εκπαιδευτικούς οργανισμούς ανταγωνιστικούς με τα πανεπιστήμια.
7.Να μην έχουν μεταφέρει τις κύριες δραστηριότητές τους ή την έδρα λειτουργίας τους για φορολογικούς ή άλλους λόγους εκτός Ελλάδος (π.χ. offshore εταιρείες).
8.Να μη διατέλεσαν χορηγοί σε πολιτικά κόμματα, θρησκευτικούς ή άλλου τύπου οργανισμούς αφού κύριο μέλημα των πανεπιστημίων πρέπει να είναι η ανεξαρτησία τους από εξωτερικά προς το πανεπιστήμιο κέντρα εξουσίας.
9.Να έχουν υψηλού επιπέδου σπουδές σε μεταπτυχιακό κυρίως επίπεδο.
10.Οι Επιχειρήσεις τους να ανήκουν τουλάχιστον στο 5% της παγκόσμιας κατάταξης των αντίστοιχων επιχειρήσεων αφού τα Ελληνικά μεγάλα Πανεπιστήμια (ΑΠΘ, ΕΚΠΑ και ΕΜΠ) βρίσκονται στο 1 %-3% της παγκόσμιας κατάταξης (είναι στις λίστες από 200 έως 600 σε σύνολο παγκοσμίως 20.000 πανεπιστημίων).
Επιπρόσθετα των παραπάνω κριτήριων θα πρέπει να λαμβάνεται υπόψη και η συνέπειά τους ως προς την ανάγκη ύπαρξης της δημόσιας εκπαίδευσης όπως αυτή μπορεί να επιβεβαιωθεί από την προσωπική συμμετοχή τους ή των μελών των οικογενειών τους σε Δημόσια Εκπαιδευτικά Ιδρύματα.
Τέλος επειδή, σύμφωνα με το σχέδιο νόμου του υπουργείου Παιδείας, τα Πανεπιστήμια πρέπει να
διοικούνται από διεθνούς κύρους προσωπικότητες θα πρέπει για τα εξωτερικά μέλη των Συμβουλίων να γίνεται Διεθνής Διαγωνισμός έτσι ώστε να περιοριστεί ο τοπικός επαρχιωτισμός και να αυξηθεί η εξωστρέφεια και o διεθνής χαρακτήρας των Ελληνικών Πανεπιστημίων. Ποιος δε θα ήθελε τον Bill Gates στο Πανεπιστήμιό του ή κάποιον άλλον αντίστοιχου βεληνεκούς επιχειρηματία;
Αλήθεια πόσοι από τους 80 Θεσσαλονικείς, οι περισσότεροι των οποίων είναι επιχειρηματίες, φίλοι του κ. Μπουτάρη, εκπληρώνουν τα παραπάνω κριτήρια έτσι ώστε να διασφαλιστεί το δημόσιο συμφέρον όταν θα καλυφθούν οι 7 θέσεις των εξωτερικών μελών του Συμβουλίου του ΑΠΘ;
Με όλα τα παραπάνω ήθελα να δείξω ότι όλοι οι νόμοι έχουν πολλαπλές αναγνώσεις και οι εύκολες
απαξιωτικές δηλώσεις για τους πανεπιστημιακούς και τα Πανεπιστήμια μπορούν να αντιστραφούν και να κατευθυνθούν προς όλες τις κοινωνικές ομάδες, φτάνει κάποιοι να αποφασίσουν να εκμεταλλευτούν τους διάφορους κοινωνικούς αυτοματισμούς. Το να υπηρετήσεις την πολιτική εξουσία σε μια σύγκρουση με τα πανεπιστήμια καμιά φορά είναι μια δυσβάσταχτη υποχρέωση που οδηγεί σε υπερβολές που εμείς όμως, ως Ακαδημαϊκοί δάσκαλοι, πρέπει να κατανοούμε.
Ο κ.Παντής είναι Καθηγητή Οικολογίας και αντιπρύτανης Α.Π.Θ.
                                                                      Το κείμενο δημοσιεύτηκε στον Αγγελιοφόρο στις 14/8/11

►    Χρόνης Μίσσιος: "Να γυρίσουμε στα χωριά μας, να ξαναδεθούμε με τη γη..."   03/09/2011 

Ο Χρόνης Μίσσιος γεννήθηκε στη Καβάλα, από γονείς καπνεργάτες. Έζησε τα πρώτα του  χρόνια στα Ποταμούδια, μια γειτονιά γεμάτη πρόσφυγες, εργάτες και παράνομους  κομμουνιστές κυνηγημένους από τη δικτατορία του Μεταξά. Η οικογένεια του καταφεύγει στη Θεσσαλονίκη, όπου o Χρόνης δουλεύει σαν μικροπωλητής. Με την απελευθέρωση επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη. Οργανώνεται στο Δημοκρατικό στρατό πόλεων, και στα 17 του το 1947, συλλαμβάνεται, βασανίζεται άγρια, και καταδικάζεται σε θάνατο. Έζησε εννιά μήνες περιμένοντας κάθε πρωί να τον εκτελέσουν. Το 1953 αποφυλακίζεται, παρουσιάζεται στο στρατό και στέλνεται στο Μακρονήσι, αργότερα στον Αη-Στράτη, ώς το 1962 που διαλύθηκε το στρατόπεδο. Από τότε, δουλεύει ως στέλεχος της Ε.Δ.Α. Η δικτατορία του '67 τον βρίσκει μέλος της πενταμελούς γραμματείας της Δ.Ν. Λαμπράκη. Περνάει στη παρανομία και μαζί με άλλα στελέχη ιδρύουν το Π.Α.Μ. Το Νοέμβριο του 1967 συλλαμβάνεται και καταδικάζεται από το στρατοδικείο σε δεκαοχτώ χρόνια  φυλακή. Και πάλι Αβέρωφ, Κέρκυρα, Κορυδαλλός, ως την αμνηστία, τον Αύγουστο του 1973. Σε συνέντευξή του που παραχώρησε στο Car & Driver δήλωσε πως: "η ζωή είναι ένα δώρο που μάς δίνεται  άπαξ. Εχει ημερομηνία λήξεως. Και έχουμε το δικαίωμα να τη χαρούμε, να την μοιραστούμε, να δημιουργήσουμε". Παρακάτω παραθέτουμε αποσπάσματα της συνέντευξης:

"Πιστεύαμε, κάποιοι ρομαντικοί, τότε ότι μπορούσαμε να φτιάξουμε κάτι όμορφο, κάτι ιδιαίτερο, αλλά όπως έχει πει ο  Δαντών: "τα βήματα της ανθρωπότητας είναι οι ταφόπλακες των ρομαντικών". Ήμαστε, θαρρώ, η τελευταία γενιά των Μοϊκανών, των ρομαντικών. Είχαμε έναν μύθο, πιστεύαμε μια ιδεολογία, για αυτή θυσιάζαμε και τη  ζωή μας ακόμα. Για μια καλύτερη ανθρωπότητα, για μια ομορφότερη κοινωνία, όλα τα γνωστά. Ε! αποδείχτηκε ότι το  όραμα της ιδανικής κοινωνίας που παλεύαμε δεν ήταν δυνατόν να πραγματοποιηθεί, διότι η συνείδηση των ανθρώπων,  κι όταν λέω συνείδηση εννοώ παιδεία, βαθιά παιδεία, δεν ήταν στο επίπεδο του πολιτισμού που έπρεπε να   δημιουργήσει. Έτσι ξανακαβάλησε η εξουσία και με όλα τα προσχήματα, νόμιμα, ή παράνομα εγκαθίδρυσε ένα  καινούργιο καθεστώς, χειρότερο από εκείνο που προϋπήρχε. Αυτό σε παγκόσμιο επίπεδο. Από την Οκτωβριανή  επανάσταση, το Βιετναμ, την Κούβα, παντού…"

"Οι μόνοι από τους επαναστάτες οραματιστές που διέσωσαν την αθωότητα τους είναι εκείνοι που σκοτώθηκαν νωρίς. Από τον Χριστό, τον Γκεβάρα, τον Βελουχιώτη, τον Μπελογιάννη, και τόσους  άλλους..." 

"Δεν χάθηκε, δεν υπήρξε ευκαιρία, το '44. Εδώ πάνω έχει ένα ταβερνάκι. Το είχε ένας γέροντας, ο μακαρίτης  πια ο Μπάρμπα – Βασίλης. Καθόμαστε μια μέρα και κουβεντιάζαμε. Εγώ αντάρτης, εκείνος στον εθνικό στρατό.  Ήταν πολυβολητής. Εκεί που τα πίναμε και τα λέγαμε, αναρωτιόταν τι παραλογισμό ζήσαμε. Γυρνάω και του λέω:  "Βασίλη καλά που κράταγες το πολυβόλο σου γερά, γιατί αν είχαμε κερδίσει εμείς θα καταστρέφαμε την Ελλάδα".  Έτσι είναι τα πράγματα. Το επίπεδο της καθοδήγησης και του λαού ήταν τέτοιο, που δεν μπορούσε να στηρίξει ένα  καινούργιο πολιτισμό, πέρα από το γεγονός ότι οι συνθήκες ήταν τέτοιες, που τι θα γινόμαστε; Μια Βουλγαρία, μια  Αλβανία, κάτι τέτοιο…"
"Μετά τον εμφύλιο η δεξιά κράτησε όλους τους νόμους. Τον 509, το τρίτο ψήφισμα και πίεζε έως  εξοντώσεως την αριστερά. Ανεξάρτητη δικαιοσύνη και κολοκύθια στο πάτερο. Άσε τις καταδίκες μου στα στρατοδικεία.  Στις εξορίες όμως, μας στέλνανε αφού περνούσαμε -υποτίθεται, διότι δεν μας πήγαιναν ποτέ- από επιτροπές εφετών.  Εκεί λοιπόν έγραφαν: "επί εν εισέτι έτος διότι κρίνεται επικίνδυνος δια την δημοσίαν τάξιν". Οι επιτροπές αυτές  αποτελούνταν από δικαστές, όχι από στρατοδίκες. Πως στέλνεις ρε μαλάκα έναν άνθρωπο στην εξορία που ούτε καν τον γνωρίζεις; Κάθε χρόνο; Επί δέκα συνεχή χρόνια; Χωρίς να τον έχεις συναντήσει, να τον έχεις συζητήσει ούτε μια 
φορά;…"
"Όταν επέστρεψα από ένα ταξίδι στη Σοβιετική Ένωση, το '64, αφού είχα πάρει με χίλια ζόρια
διαβατήριο, με ρώτησε η Ρηνιώ, πως είναι τα πράγματα. Ήμουν απογοητευμένος με αυτά που είχα αντικρίσει  και της είπα. "Άσε, αλλά εμείς που ήμαστε Μεσογειακός λαός, θα σενιάρουμε έναν κομουνισμό, άλλο πράγμα." Δεν  τα πίστευα, αλλά τι να κάνω, τι να πω; Που να πάω; Το κόμμα και η πάλη μου για τον κομμουνισμό ήταν η ζωή μου η  ίδια. Είναι εύκολο να αρνηθείς τη ζωή σου; Σήμερα ας πούμε, μια χαρά παλιοί σύντροφοι, είναι ακόμα στο κόμμα.  Πώς να αρνηθούν τη ζωή τους;…"
"Όταν μετά την δικτατορία αποφυλακίστηκα, δούλευα σε μια επιχείρηση. Κάποιος με ζητούσε επίμονα. Τον κοιτώ, με κοιτά ήταν ένας από τους βασανιστές μου στην ασφάλεια "Τι συμβαίνει; Πως από εδώ." ρωτώ. "Ρε συ  Χρόνη να, ..ντρέπομαι κιόλας, αλλά έχω ένα γιο, και δεν έχει δουλειά. Μήπως μπορείς να με βοηθήσεις;". Πιάσαμε  την κουβέντα. Μετά πήγαμε στη "Σμαρώ", ένα ουζερί στην Καισαριανή, τα ήπιαμε και κλαίγαμε και οι δυο. Κοίτα να  δεις. Όταν είσαι επαναστάτης και μάλιστα ρομαντικός, για να μπορέσεις να επιβιώσεις μέσα από αυτή τη κρεατομηχανή  που σε περνά η εξουσία, πρέπει να φυλάξεις τον πολιτισμό και την αξιοπρέπειά σου σαν το ακριβότερο άρωμα. Να μην  πέσεις στο επίπεδό τους. Μόνον αυτό σε σώζει σαν άνθρωπο. Αυτό είναι που σε κάνει άνθρωπο μέσα σε αυτή τη  σύγκρουση. Αυτός είναι ο πολιτισμός. Αν βγαίναμε από τα πηγάδια που μας είχαν ρίξει, φορτωμένοι με χειροβομβίδες  και μαχαίρια θα ήμαστε μια από τα ίδια…"
"Στη φυλακή με τους συγκρατούμενους μου λέγαμε, σαν παιχνίδι, τι δουλειά θα κάναμε στο μέλλον. "Χρονάρα εσύ τι θα κάνεις;" ρωτούσαν. "Ενωματάρχης στην ασφάλεια", απαντούσα. Κι αυτοί νόμιζαν ότι έτσι,  εγώ θα έπαιρνα την εκδίκησή μου. Αλλά δεν το έλεγα με αυτό το σκοπό. Ήθελα να παρηγορώ τις μανάδες για τα  παιδιά τους, που ήταν μέσα. Φανταζόμουνα τι τράβαγε η μάνα μου, που μου έφερνε κάθε μέρα καθαρά ρούχα για να  παίρνει τα ματωμένα, ώστε να καταλαβαίνει κάθε πότε με βασανίζουν..."

"Το θέμα είναι να κερδίσεις τους ανθρώπους. Δεν μπορείς να σώσεις τους ανθρώπους αν δεν θέλουν
οι ίδιοι να σωθούν. Εμείς οι κομμουνιστές το κάναμε αυτό. Ντε και καλά να τους σώσουμε. Άμα ο άλλος δεν γουστάρει, δεν νοιώθει ότι πρέπει να σωθεί, πως θα τον υποχρεώσεις…";
"Ο Αντρέας, ως μέγας δημαγωγός, πήρε όλη τη γκάμα των συνθημάτων της αριστεράς, τα υιοθέτησε, τα απαξίωσε μέσα από την εξουσία του και η αριστερά έψαχνε να βρει την προίκα της. Σαν να μην έφτανε αυτό, μας κληρονόμησε και το σόι του…"
"Τότε, εμείς οι ρομαντικοί είχαμε μια ιδεολογία, ένα όραμα, ένα όνειρο, είχαμε βέβαια και έναν
αντίπαλο απέναντί μας. Το σύστημα ασκούσε τη βία στο σώμα μας. Μας φυλάκιζε, μας βασάνιζε, μας  τουφέκιζε. Σήμερα το σύστημα ασκεί τη βία του στον εγκέφαλο. Τους κάνει λοβοτομή. Είναι πολύ δύσκολο σήμερα να  διαμορφώσει συνείδηση ο άνθρωπος. Ζει σε έναν ψεύτικο κόσμο, μια ψεύτικη ζωή. Υπάρχει καταναλωτισμός,  διαφήμηση, τηλεόραση. Από τις δικές μας γενιές αφαίρεσαν την ποιότητα ζωής. Από τις σημερινές γενιές τους  αφαιρούν την ίδια τη ζωή. Ο νέος άνθρωπος τι μέλλον έχει σε αυτή τη χώρα; Ακούει καθημερινά νούμερα, μνημόνια,  χρεοκοπίες και τα ρέστα. Είναι δημοκρατία να έχουν συμβεί όλα αυτά τα τραγικά μετά την μεταπολίτευση, να έχει  οδηγηθεί η χώρα σε υποδούλωση, σε εθνική υποτέλεια, τόσα σκάνδαλα, μίζες και να μην έχει πάει ένας άνθρωπος  φυλακή; Ένας να μην έχει ζητήσει συγνώμη; Ένας ρε! Ποια δικαιοσύνη; Ποια δημοκρατία; Επειδή έφαγε ο  Πάγκαλος ένα γιαούρτι στη μούρη θίγουμε τους θεσμούς; Αν υπήρχε μια ευνομούμενη δημοκρατία έπρεπε να  παραπεμφθούν για δωσιλογισμό, όσοι άσκησαν εξουσία. Ζούμε μια τραγωδία με ηθοποιούς μαριονέτες. Όσο για το παρελθόν άστο να κοιμάται. Το σύστημα έχει τέτοια δύναμη ώστε σβήνει τα χνάρια της ιστορίας. Είναι τρομακτικό…"

"Ενώ το πολιτικό σύστημα μας έχει φέρει σε αυτό σημείο, μόλις συμβαίνει μια παρεκτροπή, μια
προπηλάκιση ενός βουλευτή, αμέσως τίθεται θέμα θεσμών της Δημοκρατίας. Προσωπικά είμαι εναντίον αυτών των μεθόδων, αλλά αν έχεις έναν ολόκληρο λαό αγανακτισμένο κάποιος είναι και παρορμητικός. Αυτό σημαίνει  ότι θίγονται οι θεσμοί; Και ποιοι είναι αυτοί; Κάθε τέσσερα χρόνια να πουλάς την ψήφο σου στον υποψήφιο ή στο κόμμα με την προσδοκία να βρεις μια θέση στην κοινωνία, μια εργασία, εσύ ή το παιδί σου; Αυτή είναι η Δημοκρατία; 
Το δικαίωμα στην εργασία, σε μια αξιοπρεπή ζωή, στην ασφάλεια, στην ευτυχία, το δικαίωμα στο να εξασφαλίσεις το  μέλλον των παιδιών σου δεν είναι δημοκρατικό δικαίωμα και είναι το παζάρι που γίνεται κάθε 4 χρόνια; Πρέπει να αντιληφθούμε ότι η ζωή είναι ένα δώρο που μας δίνεται άπαξ και έχει ημερομηνία λήξεως και έχουμε το δικαίωμα να  τη χαρούμε να την μοιραστούμε, να δημιουργήσουμε. Ε! το γεγονός ότι το σύστημα μας εμποδίζει τα κάνουμε όλα αυτά  και μας οδηγεί στην κατάθλιψη, στην μιζέρια, στην ανεργία, στην ανασφάλεια, με συγχωρείτε αλλάαυτό δεν είναι  δημοκρατία…"
"Για αυτό θεωρώ σημαντικό γεγονός ότι οι άνθρωποι βγήκαν στις πλατείες. Να κοιταχτούν, να ψαχτούν, να συναντήσουν τα όνειρά τους, να αλλάξουν κάποιες κουβέντες, να βγουν από τις μάντρες
των κομμάτων. Το αυθόρμητο είναι δημιουργία. Και βέβαια όλοι οι ηγήτορες των κομμάτων αναρωτήθηκαν, πως γίνεται αυτό χωρίς αυτούς, χωρίς καθοδήγηση;…"
"Το σύστημα από χρόνια τώρα, κυριαρχεί τόσο πολύ, ώστε έχει υποχρεώσει τους ανθρώπους να το αναπαράγουν συνεχώς. Και το πρόβλημα αυτή τη στιγμή δεν είναι απλώς και μόνον η διεύρυνση των θεσμικών ορίων της ελευθερίας μέσα στην κοινωνία. Το πρόβλημα είναι η απελευθέρωση του ανθρώπου. Εκεί είναι η δυσκολία διότι οι άνθρωποι έχουν μεταλλαχτεί και είναι πολύ δύσκολο να ξαναβρούν τον εαυτό τους, την οντότητά τους…"
"…Όταν ακούω για το πόσο πλούσιο κράτος ήμαστε, επειδή ανακαλύψαμε τα πετρέλαια στο Αιγαίο και στο Ιόνιο με  πιάνει κατάθλιψη. Θα τα καταστρέψουμε, όλα. Θα γίνουμε μια αποικία των πολυεθνικών του πετρελαίου. Φαντάζεσαι  τις πλωτές δεξαμενές άντλησης στο Αιγαίο και τα βαπόρια να πηγαινοέρχονται;…"
"…Ακόμα και οι ακτιβιστές οικολόγοι οι οποίοι αναμφισβήτητα κάνουν μια σοβαρή δουλειά για να διαμορφωθεί μια  οικολογική συνείδηση, δεν έχουν συνειδητοποιήσει ότι ο πλανήτης μας έχει δύο περιβάλλοντα. Το φυσικό και το  κοινωνικό. Το πρόβλημα είναι ότι το κοινωνικό ασκεί τέτοια καταστροφική πίεση στο φυσικό ώστε για να το προστατεύσουμε πρέπει να κάνουμε ανατροπές στο κοινωνικό. Για αυτό η οικολογία είναι  επαναστατική. Ο άνθρωπος πρέπει να καταλάβει, ότι το περιβάλλον είναι το σπίτι του..".
"Η διαφήμιση έχει τρελάνει τους ανθρώπους. Συνέχεια παράγει καινούργια προϊόντα, τα οποία
προσπαθεί να πλασάρει. Η διαφήμιση έχει εκπορνεύσει μέχρι και τα πιτσιρίκια. Τα βάζουν εκεί να διαφημίζουν γαριδάκια ή οτιδήποτε με κινήσεις "αρτίστας". Σκουπίδια. Καταναλώνουμε τους πόρους του πλανήτη με τέτοια ταχύτητα και ασυδοσία που δεν ξέρουμε τι θα γίνει αύριο. Τα φυσικά αγαθά, το νερό, ο αέρας, ο ήλιος καταστρέφονται.  Και τούτοι οι κερατάδες, οι πολιτικοί βγαίνουν με στην τηλεόραση και μας κουνούν και το δάκτυλο…"
"Ζούμε μια άσχημη εποχή. Εμείς, συγκρουόμασταν, δίναμε μάχη χαρακωμάτων, παλεύαμε. Σήμερα   κλέβουν τη ζωή των παιδιών, των ανθρώπων. Σήμερα με ποιόν να παλέψεις; Ούτε αφεντικό δεν έχεις. Πολυεθνική  εταιρεία σου λέει. Τέτοιοι είναι οι μηχανισμοί. Ψεύτικο χρήμα, πλαστικό. Γύρω σου δεν υπάρχει μια αξία για να  στηριχτείς. Τι είναι αυτό; Κοινωνία; Πολιτισμός;…"
Το χίπικο κίνημα ήταν η τελευταία εξέγερση του ανθρώπου. Γιατί ήταν τόσο σημαντικό; Διότι είχε
αντιληφθεί ότι τα πανεπιστήμια μετατρέπονταν σε στρατόπεδα τεχνοκρατικής γνώσης που θα
παρήγαγαν, όπως παράγουν, ηλιθίους υψηλής τεχνολογίας. Έτσι ξεκίνησε η αμφισβήτηση όλου του 
συστήματος. Μαζί με τον πόλεμο του Βιετ - ναμ γεννήθηκε μια δυναμική που αμφισβητούσε πλέον τα πάντα. Για να το  διαλύσουν έριξαν με τους τόνους τα χημικά ναρκωτικά. Δυστυχώς το σύστημα είναι τόσο ισχυρό που το έκανε μόδα.  Εδώ έκανε μόδα και τη φιγούρα του Γκεβάρα, τον χιπισμό θα άφηνε;…"
"Στην Καβάλα πήγα για τελευταία φορά πριν λίγα χρόνια. Με πονάει πολύ. Δεν έβρισκα το δρόμο του σπιτιού που  γεννήθηκα. Την έχουν καταστρέψει. Πολυκατοικίες τέρατα…"
Τι να κάνουμε; Να ξαναφτιάξουμε την πατρίδα μας. Να ξαναεποικίσουμε τη γη μας. Να ξαναστήσουμε τη γεωργία μας. Έχουμε μια χώρα παράδεισο. Παράγουμε τα πάντα και τόσοεκλεκτά. Να  γυρίσουμε στα χωριά μας, να ξαναδεθούμε με τη γη. Να πάνε στο διάολο και οι δανειστές και τα χρέη μας. Τι θα  κάνουν; Θα μας στείλουν τους πεζοναύτες; Θα υποφέρουμε, αλλά θα υποφέρουμε για μας και ό,τι δημιουργήσουμε θα είναι δικό μας πια…"

"Αφού η γενιά μου δεν κατάφερε να αλλάξει τον κόσμο, τουλάχιστον να μην αφήσω τον κόσμο να με
αλλάξει, κι αυτό είναι ύψιστη πολιτική θέση κατά την άποψή μου".